Weemoed
Ik stapte in mijn auto. Zette de muziek op en toen overviel
mij als een golfslag de weemoed. De muziek was van de Turkse zanger Zülfü
Livaneli en het lied dat mij in vervoering bracht Karlı Kayın
Ormanında of In een besneeuwd beukenbos. Op tekst van
mijn lievelingsdichter Nâzım Hikmet, om wie ik de Turkse taal ben beginnen te
studeren.
Ik bevond mij in het midden van de Ardense bossen, reed met
mijn auto over glooiende hellingen omzoomd door dennen en liet de muziek en
tekst op mij inwerken.
In een besneeuwd
beukenbos loop ik ’s nachts verder. Ik voel mij angstig. Reik mij je hand. Waar
is je hand?
Waarom houden Turkse mensen zo vast aan hun dubbele
nationaliteit, vroeg iemand zich af.
Omwille van de weemoed, antwoordde ik. Ikzelf ben pas een
klein decennium bezig met de studie van de Turkse taal en literatuur en toch
overvalt mij reeds dat diep gewortelde gevoel van weemoed, dat zo eigen is aan
de Turkse poëzie en muziek.
Mijn vaderland, de
sterren of mijn jeugd, wat is het verste van mij verwijderd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten