 |
| Saint Remacle, polychroom 1520 (foto MDB) |
Een bezoek aan het kerkgebouw van het kleine stadje Spa is
meer dan de moeite waard. De
negentiende-eeuwse kerk is gewijd aan Saint Remacle. Spa werd in de zestiende
eeuw een zelfstandige parochie om een tegengewicht te bieden aan de vele
protestanten onder de kuurgasten.
Van Saint Remacle is een polychroom beeld te zien uit 1520. Hij lijkt de stigmata of de doorboorde handen van Jezus te dragen. Aan zijn voeten een dier dat op een primitieve hond lijkt. De hond moet eigenlijk een wolf voorstellen. Want de heilige staat ervoor bekend dat hij een wolf heeft getemd. Misschien werd hem die eigenschap toegeschreven om zijn kracht en moed uit te vergroten. Saint Remacle is immers degene die de zogenaamde wilde Germanen in deze gewesten tot het christendom bekeerde.
We ontwaren er ook een prachtig in hout gesculpteerde biechtstoel. Eikels en eikenbladeren versieren het bovenste deel. De kracht van de natuur. In het midden een heerlijk tafereel van de verloren zoon. Hij hoedt de varkens. Een bezigheid die in het toenmalige Midden-Oosten als het laagste van alle werkzaamheden werd beschouwd. De jongeman had immers grote sier gemaakt en er al zijn geld door gejaagd. Toch zal bij zijn thuiskomst zijn vader zich liefdevol over hem ontfermen. Ik ga helemaal op in het tafereel. Is dit niet de functie van kunst? Een werkelijkheid creëren die je helemaal opslorpt. Net zoals de natuur bij machte is om dit te doen.
Boven in de kerk een Byzantijnse koepel. Zoals ik die ook zag in de Ayasofia. Christus die als een koning zetelt. Zijn overwinning op de dood. Met naast hem zijn moeder Maria en de heiligen Remaclus en Petrus.
Ik verlaat samen met Nomade de kerk en we passeren opnieuw langs de baden. Boven het klassieke timpaan een oudere man. Hij doet mij denken aan Neptunus, de god van de zee. In zijn hand houdt hij een staf. Rechts van hem een jongeman met een drietand. Aan zijn linkerkant een bevallige vrouw. Op de schoot van de oude man zit een jonge vrouw. De wereld van het zinnelijke en de wellust. Een ode aan de liefde en het leven.
Van Saint Remacle is een polychroom beeld te zien uit 1520. Hij lijkt de stigmata of de doorboorde handen van Jezus te dragen. Aan zijn voeten een dier dat op een primitieve hond lijkt. De hond moet eigenlijk een wolf voorstellen. Want de heilige staat ervoor bekend dat hij een wolf heeft getemd. Misschien werd hem die eigenschap toegeschreven om zijn kracht en moed uit te vergroten. Saint Remacle is immers degene die de zogenaamde wilde Germanen in deze gewesten tot het christendom bekeerde.
We ontwaren er ook een prachtig in hout gesculpteerde biechtstoel. Eikels en eikenbladeren versieren het bovenste deel. De kracht van de natuur. In het midden een heerlijk tafereel van de verloren zoon. Hij hoedt de varkens. Een bezigheid die in het toenmalige Midden-Oosten als het laagste van alle werkzaamheden werd beschouwd. De jongeman had immers grote sier gemaakt en er al zijn geld door gejaagd. Toch zal bij zijn thuiskomst zijn vader zich liefdevol over hem ontfermen. Ik ga helemaal op in het tafereel. Is dit niet de functie van kunst? Een werkelijkheid creëren die je helemaal opslorpt. Net zoals de natuur bij machte is om dit te doen.
Boven in de kerk een Byzantijnse koepel. Zoals ik die ook zag in de Ayasofia. Christus die als een koning zetelt. Zijn overwinning op de dood. Met naast hem zijn moeder Maria en de heiligen Remaclus en Petrus.
Ik verlaat samen met Nomade de kerk en we passeren opnieuw langs de baden. Boven het klassieke timpaan een oudere man. Hij doet mij denken aan Neptunus, de god van de zee. In zijn hand houdt hij een staf. Rechts van hem een jongeman met een drietand. Aan zijn linkerkant een bevallige vrouw. Op de schoot van de oude man zit een jonge vrouw. De wereld van het zinnelijke en de wellust. Een ode aan de liefde en het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten