 |
| Natuurlijke loop van de Rijn (foto MDB) |
‘Ik ben benieuwd wanneer we op weg zullen geraken,’ zegt
Nomade.
Nu de zomervakantie nadert en de passen over de Alpen
sneeuwvrij zijn, maken wij allerlei plannen.
‘We doen Ticino,’ zegt Nomade, ‘Dat is waar Hermann Hesse
zich teruggetrokken heeft.’
Hermann Hesse was ooit een van mijn lievelingsschrijvers.
Siddhartha of het levensverhaal van de zoon
van de brahmaan was een van de boeken die mij het nauwst aan het hart lagen.
De Steppenwolf ook. Waarin Harry Haller voor zichzelf het
perspectief van vijftig te worden vooropstelt. Als de pijn dan nog niet voorbij
is, rest nog altijd de zelfmoord. Het is een zin die in mijn geheugen staat
gegrift.
Ik verdiep mij in Klingsor's laatste zomer. De schrijfstijl
doet mij denken aan de beroemde ontwikkelingsroman Wilhelm Meisters leerjaren van
de grote Duitse schrijver Goethe.
Aan de ontbijttafel ontspinnen zich gesprekken.
‘In de meeste werken van Hesse gaat het over de zoektocht
naar jezelf,’ opper ik, ‘daarom is hij een schrijver die eerder jongeren
aanspreekt.’
‘Neen,’ antwoordt Nomade, ‘dat is nu net zijn boodschap, dat
elke levensfase een van de trappen of Stufen is.’
Ik moet denken aan de gesprekken tussen Siddhartha en
Vasudeva. Ze zijn allebei oud geworden en leven in een hut aan de rivier. Daar
steken zij als veerman reizigers de rivier over.
Nomade zit gebogen over kaarten. Zij kijkt naar de loop van
de Rijn. De weg die wij zullen volgen naar het Italiaanse deel van Zwitserland.
Ticino of Tessin heet het gebied waar Hermann Hesse zich vestigde. En waar hij
met lede ogen zag hoe toen al de natuur rondom hem werd verkwanseld voor de
bouw van steeds meer villa’s.
Maar eerst naar Spa. Waar boven op de heuvel onze caravan
staat. Die ik bij mijn Arabisch sprekende vrienden moet laten nakijken. Voor
hij in staat zal zijn de Zwitserse Alpen te overwinnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten