Zomerverhalen

Toverkunst

Waarom roept een zomerse rittenwedstrijd als de Ronde van Frankrijk telkens weer de melancholie in mij wakker? Is het dat wat mijn meest geliefde tovenares bedoelde toen ze onlangs mijn toekomst voorspelde?

Het werd avond toen zij mijn kopje Turkse koffie omkeerde. Ik diende vooreerst lang te wachten tot het koffiegruis dat zich op de bodem bevond tekeningen had gemaakt tegen de rand van het kopje.

Ik zie een grote letter A, zei de tovenares, komende van de Egeïsche zee. En stenen, grote stenen. Daar kom jij moeiteloos overheen. Maar ik zie ook een kleine kiezel, vervolgde zij. Daar heb je het veel moeilijker mee.

De melancholie. Als kind was er de dood van de Britse renner Tom Simpson. Maar ik zie nog steeds mijn grootvader, met de mond open naar adem happend. Het is zomer. Op de televisie speelt de Ronde Van Frankrijk. Mijn grootmoeder trekt het gordijn open, waarachter zich het plooibed bevond dat zij elke avond weer dienden uit te vouwen. Mijn grootvader die om in en uit het bed te geraken over mijn grootmoeder heen diende te klauteren. Het leek wel alsof het magere bed tegen de muur was aangebouwd.

Of komt de melancholie voort uit de verloren tijd wanneer ik een namiddag spendeer aan het bekijken van een bergrit. De schaduwen die op het einde van de rit over het asfalt van de bergflanken vallen? Teken dat de zomer over zijn hoogtepunt heen is en weldra het herfsttij komt?

Waarom sterven zoveel mensen in de zomer. En is de Ronde van Frankrijk de laatste strohalm waaraan zij zich vastklampen. Zal dit ook mijn lot zijn. En is elke Ronde een stap dichter bij de dood?

De avond was gevallen wanneer ik van de tovenares afscheid nam. Hoed u voor de vrouwen die op de knopen blazen, lees ik. Waarom noem je mij de zwarte madam, vraagt zij. Ik leg haar uit dat het een benaming is voor vrouwen die aan zwarte magie doen. Afwisselend keek zij in het kopje en richtte daarna haar blik naar mij. Toverkunst is iets wat bijblijft.