Worst

Berkenbosje langs de Schelde (foto MDB)

Zo vele jaren later trokken we samen naar het kleine stadje aan de Somme. Het eerste wat mij opviel was dat er geen eenden meer over de baai vlogen. De jachthutten waren verlaten. De kleine bootjes die aan de oever van het kanaal van de Somme waren aangemeerd en bij hoog tij in het water kwamen te liggen, dienden nergens meer toe. Alsof alle leven in de baai vakkundig was neergehaald.

We gingen op bezoek bij Victor en Amélie.

‘Mais vous êtes le fils de Denise!’

In het opkamertje waar tijdens de vrolijke zomers mijn ouders logeerden, lag nu de moeder van Amélie.

‘Vous l’avez-vu? C’est une vieille femme,’ zei ze.

De vrouw lag roerloos in het kleine kamertje. Zoals mijn overgrootmoeder of meetje. Ik moet zeer jong geweest zijn. Maar ik herinner het mij nog als was het de dag van gisteren. Samen met mijn moeder en mijn grootmoeder stond ik naast het grote bed waarin mijn overgrootmoeder lag. Het haar achteruit gekamd. Zij die haar hoofd opheft.

‘Zeg een keer goeiedag aan meetje.’

Later zou mijn overgrootmoeder in talloze verhalen van mijn grootmoeder opnieuw opduiken. Dan pas tot leven komen.

Victor trakteerde ons uitgebreid op jenever.

‘La prochaine fois faut-il mettre sa tente dans notre jardin,’ zei hij.

Hij deed de poort van de wit geverfde garage open. Daarin stond een onvervalste Wartburg.

‘Tout est encore fait à la main,’ verklaarde Victor.

Ik zag hoe de geroemde arbeiders uit de DDR de auto met zorg hadden gemonteerd. De vijzen met de hand hadden aangedraaid.

Het werd donker en tijd om naar onze tent terug te keren.

Met de fiets reden wij door een donker bos. Beladen met wat Victor en Amélie in hun diepvries aan eetbaars hadden kunnen vinden. Een reuzegrote worst. Diepgevroren brood.

Zoals iemand elke lente opnieuw ‘Dood in Venetië’ leest, zo keerden wij vanaf dan elk jaar bij het begin van de lente terug naar het kleine stadje aan de Somme. En brachten daar steevast een bezoek aan Victor en Amélie.