 |
| Putti (foto MDB) |
Vannacht daalde de Apocalyps over ons neer. Deze had de vorm
aangenomen van donder, bliksem en reusachtige hagelstenen. De hagel viel zo
hard boven op onze woonwagen dat het geluid van de donder werd overstemd.
‘Je ziet dat Luna bij mensen is opgegroeid,’ zegt Nomade, ‘anders zou ze zich verbergen of proberen weg te lopen.’
Tijdens het onweer zoekt onze hond Luna bescherming bij Nomade. Zij beschouwt haar als de roedelleidster. Een van onze vorige honden werd in het noorden van Frankrijk tijdens het vuurwerk voor de Quatorze Juillet zodanig opgeschrikt dat het dier door het openstaande raam van onze woonwagen naar buiten sprong. Daarna nam hij de lange weg naar Cap Gris Nez. Een onrustige nacht. Zoeken op het strand. Verspreiden van affiches. Tot tegen de middag een vrouw zich met onze hond op het gemeentehuis meldde.
‘Ah madame, je vous aime,’ riep ik uit.
We zitten opgericht in bed. De bliksems slaan genadeloos in. Hoe ver het onweer van onze kampeerplaats verwijderd is, kunnen we niet inschatten. Daarvoor moeten we het geluid van de donder kunnen onderscheiden. De snelheid van het licht is hoger dan die van het geluid heb ik altijd geleerd. Daarom moet je na een bliksemflits tot drie kunnen tellen. De blikseminslagen lijken mij akelig dichtbij. Ik denk aan het naderende einde.
In het kleine stadje Spa wemelt het van de mythologische figuren. De fontein Pierre le Grand bijvoorbeeld wordt geflankeerd door twee griezelig aandoende beelden. Twee reusachtige kinderfiguren zijn gezeten boven op een soort dolfijn. De zeezoogdieren openen de bek en kijken je grijnzend aan.
Natuurlijk staat alles hier in het teken van het water. Boven op Les Bains troont Neptunus. Dat er in dit kuuroord niet alleen plaats was voor de gezondheid van het lichaam tonen de beelden van de lyrische figuren in dezelfde gevel. Ontroerend in hun naaktheid. De mens die zich zonder blikken of blozen overgeeft aan de cultus van het lichaam. En aan de kunst.
‘Je ziet dat Luna bij mensen is opgegroeid,’ zegt Nomade, ‘anders zou ze zich verbergen of proberen weg te lopen.’
Tijdens het onweer zoekt onze hond Luna bescherming bij Nomade. Zij beschouwt haar als de roedelleidster. Een van onze vorige honden werd in het noorden van Frankrijk tijdens het vuurwerk voor de Quatorze Juillet zodanig opgeschrikt dat het dier door het openstaande raam van onze woonwagen naar buiten sprong. Daarna nam hij de lange weg naar Cap Gris Nez. Een onrustige nacht. Zoeken op het strand. Verspreiden van affiches. Tot tegen de middag een vrouw zich met onze hond op het gemeentehuis meldde.
‘Ah madame, je vous aime,’ riep ik uit.
We zitten opgericht in bed. De bliksems slaan genadeloos in. Hoe ver het onweer van onze kampeerplaats verwijderd is, kunnen we niet inschatten. Daarvoor moeten we het geluid van de donder kunnen onderscheiden. De snelheid van het licht is hoger dan die van het geluid heb ik altijd geleerd. Daarom moet je na een bliksemflits tot drie kunnen tellen. De blikseminslagen lijken mij akelig dichtbij. Ik denk aan het naderende einde.
In het kleine stadje Spa wemelt het van de mythologische figuren. De fontein Pierre le Grand bijvoorbeeld wordt geflankeerd door twee griezelig aandoende beelden. Twee reusachtige kinderfiguren zijn gezeten boven op een soort dolfijn. De zeezoogdieren openen de bek en kijken je grijnzend aan.
Natuurlijk staat alles hier in het teken van het water. Boven op Les Bains troont Neptunus. Dat er in dit kuuroord niet alleen plaats was voor de gezondheid van het lichaam tonen de beelden van de lyrische figuren in dezelfde gevel. Ontroerend in hun naaktheid. De mens die zich zonder blikken of blozen overgeeft aan de cultus van het lichaam. En aan de kunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten