 |
| Les Bains in avondlicht (foto MDB) |
Over de heuvel waar onze woonwagen staat valt de avondzon.
Wat een stilte en eenzaamheid heersen nu in onze kampeerplaats. Helemaal anders
dan in de vakantieperiodes. Wanneer de mensen zoals trekvogels zich van hot
naar her bewegen. Nu hoef je tenminste niet bij elke caravan die je passeert goeiedag
te knikken. Je af te vragen hoeveel keer je dit per dag best doet. Zodat je
noch eenzelvig noch te opdringerig zou overkomen.
Alleen zijn met de natuur. Wat een zaligheid. Zonet maakte ik een wandeling met onze hond Luna in het bos. Hoe mooi scheen de zon door het gebladerte van de bomen! Gouden wierp Laura haar stralen naar beneden. En zorgde voor lichtvlekken op de met dorre bladeren bedekte bosgrond. Fotografie, zo merk ik steeds meer op, is zoeken naar de tegenstelling tussen licht en donker. Betekent het niet ‘schrijven met licht’? De klaterende watervallen in de beek die zich tussen de bomen naar beneden stort.
Ik dacht aan de natuurgedichten van Eichendorff. Meer bepaald aan het prachtige boekje met zijn Wanderlieder dat ik zo lang geleden voor Nomade kocht. In wat toen nog Oost-Berlijn was. De voetpaden waren er ongelooflijk breed. En boden ruim baan aan de jonge moeders met hun grote kinderwagens. Unter den Linden. De lange brede laan die leidt naar de Alexanderplatz. Op die laan kocht ik het fraai geïllustreerde exemplaar met een keuze uit het werk van de romantische dichter. Wat hield ik ervan om de grens met het oosten over te steken. Opgewacht te worden door vriendelijke jonge grenswachten. Het was alsof alle druk en prestatiedrang van het westen in een klap van mij afvielen.
‘Hier ist Ruhe,’ zei de kelner van het eerste het beste café waar ik samen met mijn vriend de Architect neerstreek. De kelners waren er altijd onberispelijk gekleed. En de terrassen reuzegroot. Ik kende het traject vanbuiten. Het Pergamonmuseum met de schietgaten uit de Tweede Wereldoorlog. De Spree. Die Neue Wache. Krantenkiosken waar ze Neues Deutschland verkochten. Ten slotte de Alex. Met de Weltuhr. De openbare toiletten die een ontmoetingsplaats vormden voor de homoseksuelen. En de Fernsehturm. Wat een elegantie straalt de televisietoren uit! Een hoge slanke vorm. Eindigend in een bol die in vierentwintig uur een omwenteling maakt.
De rust van het oosten was voor mij zoals de rust van de natuur. En die van de romantische dichters.
Alleen zijn met de natuur. Wat een zaligheid. Zonet maakte ik een wandeling met onze hond Luna in het bos. Hoe mooi scheen de zon door het gebladerte van de bomen! Gouden wierp Laura haar stralen naar beneden. En zorgde voor lichtvlekken op de met dorre bladeren bedekte bosgrond. Fotografie, zo merk ik steeds meer op, is zoeken naar de tegenstelling tussen licht en donker. Betekent het niet ‘schrijven met licht’? De klaterende watervallen in de beek die zich tussen de bomen naar beneden stort.
Ik dacht aan de natuurgedichten van Eichendorff. Meer bepaald aan het prachtige boekje met zijn Wanderlieder dat ik zo lang geleden voor Nomade kocht. In wat toen nog Oost-Berlijn was. De voetpaden waren er ongelooflijk breed. En boden ruim baan aan de jonge moeders met hun grote kinderwagens. Unter den Linden. De lange brede laan die leidt naar de Alexanderplatz. Op die laan kocht ik het fraai geïllustreerde exemplaar met een keuze uit het werk van de romantische dichter. Wat hield ik ervan om de grens met het oosten over te steken. Opgewacht te worden door vriendelijke jonge grenswachten. Het was alsof alle druk en prestatiedrang van het westen in een klap van mij afvielen.
‘Hier ist Ruhe,’ zei de kelner van het eerste het beste café waar ik samen met mijn vriend de Architect neerstreek. De kelners waren er altijd onberispelijk gekleed. En de terrassen reuzegroot. Ik kende het traject vanbuiten. Het Pergamonmuseum met de schietgaten uit de Tweede Wereldoorlog. De Spree. Die Neue Wache. Krantenkiosken waar ze Neues Deutschland verkochten. Ten slotte de Alex. Met de Weltuhr. De openbare toiletten die een ontmoetingsplaats vormden voor de homoseksuelen. En de Fernsehturm. Wat een elegantie straalt de televisietoren uit! Een hoge slanke vorm. Eindigend in een bol die in vierentwintig uur een omwenteling maakt.
De rust van het oosten was voor mij zoals de rust van de natuur. En die van de romantische dichters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten