 |
| La Statte (foto MDB) |
Sotès
Hoe heerlijk was het om deze morgen de geuren van de natuur
op te snuiven. Langs de kleine kapel naar het stadje Spa te lopen. Stoer steken
de twee spitse torens van de kerk boven de bossen uit. De kerk is gebouwd in de
stijl van het Rijnland. En doet mij denken aan de abdij van Maria Laach.
Waarover de Duitse schrijver Heinrich Böll het heeft in Billard um halb zehn.
Daarin worden grootvader, vader en zoon opgevoerd. Alle drie zijn ze architect.
De eerste was betrokken bij de bouw van een beroemde abdij. De vader kreeg op
het einde van de Tweede Wereldoorlog het bevel om de abdij met de grond gelijk
te maken. Zij lag immers in het schootsveld van de artillerie. Wanneer de zoon
beseft dat zijn vader de abdij heeft opgeblazen, zal hij de opdracht om ze her op
te bouwen niet aannemen.
Niet over de oorlog te kunnen spreken behalve met de
hotelboy, uit zich in het eenzame biljartspel van de vader.
Net als tijdens ons vorige verblijf in de caravan is Krantenman ziek. Zijn vrouw, die van Arabische afkomst is, neemt zijn taak over.
Net als tijdens ons vorige verblijf in de caravan is Krantenman ziek. Zijn vrouw, die van Arabische afkomst is, neemt zijn taak over.
‘C’est sérieux,’
vertelt zij, ‘le matin je le laisse dormir.’
Vandaag gaat ze met haar man naar de chirurg. Ik hoop maar
dat het goed komt. En dat we weer onze vrolijke gesprekken kunnen voeren.
We maakten een lange wandeling langs la Statte. Hoewel we
vermoedelijk een hele tijd een ander riviertje volgden. Wat een heerlijk
uitzicht kregen we over het kleine dorp Solwaster. De langgerekte heuvelkammen
deden mij denken aan de striptekeningen van Didier Comès.
De Refuge des Sotès. De sotès zijn een soort aardmannetjes
die de mensen helpen bij het harde labeur. Tot een van die sotès verliefd wordt
op een jong meisje uit het dorp. Zij hem op aanraden van een oude vrouw vernedert.
En de sotè daarop wraak neemt.
De sotès zijn een van de
traditionele figuren in het carnaval van Malmédy.
De wandeling in de zon langs het water van la Statte heeft mij verhit. De avond brengt koelte. Ons tafeltje hebben we zo gedraaid dat ik als voorheen over de heuveltop kijk. Zoals elke avond brengen de vogels een waar concert. Net als in het Turkse volkslied dat Wim in het muzikantencafé Mızrap bracht. En waarvan wij het opgewekte refrein meezongen. Vay dili dili kuş dili dili.
Of de taal van de vogels die het verhaal uitbrengen van het meisje dat bruid wordt.
De wandeling in de zon langs het water van la Statte heeft mij verhit. De avond brengt koelte. Ons tafeltje hebben we zo gedraaid dat ik als voorheen over de heuveltop kijk. Zoals elke avond brengen de vogels een waar concert. Net als in het Turkse volkslied dat Wim in het muzikantencafé Mızrap bracht. En waarvan wij het opgewekte refrein meezongen. Vay dili dili kuş dili dili.
Of de taal van de vogels die het verhaal uitbrengen van het meisje dat bruid wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten