Overwinteren in Spa

Wolvenpark La Reid (foto MDB)

Wolvenman

Als een volleerde fotografe zwermt Nomade rondom mij wanneer ik aan het schrijven ben. Het is toch wel wennen.

‘De wolven zijn een beter fotomodel,’ zegt zij.

Deze namiddag zijn we elkaar kwijtgespeeld. Opeens kreeg ik een bericht: ‘Ik ben hier al meer dan een uur het gedrag van de wolven aan het bestuderen.’ Het bericht klonk tamelijk onheilspellend.
We namen een jaarabonnement op het dierenpark in La Reid. Daar is ook een groot wolventerrein. Twee roedels leven er naast elkaar. Een roedel van Europese en een van Amerikaans-Canadese wolven. Nomade legt het mij allemaal haarfijn uit.

‘Kijk,' zegt ze, 'een van de Amerikaanse wolven heeft als taak om het terrein te bewaken.’ Ik zie hoe een jonge wolf de hele tijd heen en weer loopt langs het grote afgebakende terrein van de kleinere grijze wolven.

Nomade heeft ook zorgvuldig de rangorde van de wolven in kaart gebracht.

‘Die twee vormen het alfakoppel,’ legt zij uit. Maar dan merken we dat de ene oudere wolf niet de uitgestotene blijkt te zijn. Maar integendeel diegene die zijn rechten op het vrouwtje laat gelden.

Ooit stonden wij in de winter oog in oog met een drietal wolven. Nomade was zo gefascineerd door de dieren dat zij niet zoals ik de auto weer indook. Maar er integendeel op afging om foto’s te nemen. De wolven bleken eigendom te zijn van een man die in de buurt van de Lac de Warfaaz een restaurant uitbaat. En die er een gewoonte van maakte om zijn dieren in alle vroegte uit hun kooi te laten.

Van het wolvenpark keren we langs de Lac de Warfaaz naar onze woonwagen terug.

‘Vertraag eens Johan,’ zegt Nomade, ‘hoe zou het nog zijn met Wolvenman?’