| Carnaval in Malmédy (foto MDB) |
Het langlaufen in de Venen verloopt steeds moeizamer. Vandaag moesten we op weg naar het Kreuz der Verlobten kleine riviertjes oversteken. Door modderige veenpoelen waden. Of op sommige plaatsen de ski’s boven op de schouder dragen.Maar de aanblik van het Kruis der Verloofden is aandoenlijk. Het stoere houten kruis verenigt de namen van twee jonge mensen Francois Reiff en Marie Josephe Solheid op weg van Jalhay naar Xhoffraix. Daar zijn ze echter nooit aangekomen. Hoe dat precies is gebeurd is onzeker. Zijn de twee zoals in de meest romantische traditie samen omgekomen? Of kon het meisje niet meer verder. En is de jongen tevergeefs hulp gaan halen? Het gebeuren speelde zich af in de januarimaand van het jaar 1871.
In de nabijheid van het kruis bevindt zich een stenen grenspaal. In de zeshoekige steen staat aan twee kanten een ronde letter B gegraveerd. En het cijfer 151. De paal markeerde de grens tussen het Belgische koninkrijk en het Pruisische grondgebied waartoe de huidige Oostkantons behoorden.
Carnaval in Malmédy. Vandaag vindt de grote optocht plaats. Doorheen de stoet bewegen zich aloude figuren. Zo heb je de bakkers en de schoenmakers. De bakkers zijn rondborstig. Dragen de houten spaan waarmee zij het achterwerk van argeloze vrouwelijke toeschouwers bewerken. En beschikken over het voorrecht om een echte bakkerij binnen te dringen tot in de werkplaats. Waar zij zich op kosten van het bakkersechtpaar kunnen laven.
De schoenmakers nemen uitvoerig de maat van je voet en meten je daarna een onwaarschijnlijke schoen aan.
Les Haguètes nemen je te grazen met behulp van een houten grijparm. Daarna zeggen ze de onfortuinlijke toeschouwer in het Waalse dialect een vaste formule voor: ‘Pardon, Haguète, à l’ cawe do ramon, dju nu l’ f’rès jamês pus!’ Of ‘op de staart van de bezem, ik zal het nooit meer doen!’.
Vroeger droegen deze Haguètes in de plaats van hun uitschuifbare houten kapstokken lange bezems gemaakt van bremstruiken.
Les Longs-Nés met hun maskers met rechtopstaande neuzen imiteren je zevenvoudig tot in het kleinste detail. Zolang tot je samen met hen een café binnenstapt.
De symboliek is duidelijk. De maskers, de bezems, ze dienen allemaal om de boze geesten te verjagen die tijdens de lange winter zo makkelijk huis konden houden. Of om de laatste resten sneeuw weg te vegen. De inwoners van het stadje Malmédy waren niet allemaal zo bemiddeld dat ze zich dure kostuums konden aanschaffen. Dus trokken de ambachten gekleed in hun beste werkkleding de straat op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten