 |
| Detail fontein Casino (foto MDB) |
Les rencontres of de ontmoetingen in de namiddag met de
acteurs en de auteurs van het theaterfestival van Spa. Ze beginnen een vaste
gewoonte te worden. De spelers en schrijvers worden ondervraagd door Cécile Van
Snick. Zij is actrice en heeft een radiostem die je doet denken aan de stemmen
op de RTBF. Daarna zijn er drie soorten taart: met abrikozen, een soort gevulde
rijsttaart en suikertaart.
Vandaag kwamen spelers en auteur van ‘Métallos et dégraisseurs’ aan bod. Het stuk gaat over de teloorgang van het staalbedrijf in Sainte-Colombe sur Seine.
Maar liefst zeven generaties staalarbeiders leefden er in een relatieve harmonie met de fabriek. Die overigens op de scène als een monotoon geluid voortbrengend en sprekend personage wordt voorgesteld. Elke generatie verbeterden de leefomstandigheden van de arbeiders. Waarvan velen lid waren van de communistische vakbond CGT.
Het is een soort paternalisme dat vaak ter discussie werd gesteld. Maar waarbij de fabriek een gezicht had. Vandaag leven we in een aandeelhouderskapitalisme waar de band tussen arbeiders en fabriek niet of nauwelijks nog bestaat.
Een van de spelers, de zoon van een metaalarbeider, heeft de mensen van Sainte-Colombe bevraagd. Uit al die getuigenissen, zoals over de sportvereniging, de onderwijzer, enzovoort, is het stuk gegroeid. Toen het theatergezelschap het spektakel in Sainte-Colombe zelf opvoerde, kregen de mensen er de tranen in de ogen. Nu ze hun fabriek zagen teloorgaan, had hun leven toch nog zin gehad. Voordien bestond hun zingeving erin om hun kinderen de fabriek binnen te loodsen. En ervoor te zorgen dat zij betere loonvoorwaarden en levensomstandigheden hadden dan zijzelf. Nu zagen zij dat zij deel uitmaakten van een groter geheel. Van de geschiedenis.
Het is het soort kunst waar de makers echt in geloven. En waarvan zij vinden dat zij moet worden gemaakt.
Vandaag kwamen spelers en auteur van ‘Métallos et dégraisseurs’ aan bod. Het stuk gaat over de teloorgang van het staalbedrijf in Sainte-Colombe sur Seine.
Maar liefst zeven generaties staalarbeiders leefden er in een relatieve harmonie met de fabriek. Die overigens op de scène als een monotoon geluid voortbrengend en sprekend personage wordt voorgesteld. Elke generatie verbeterden de leefomstandigheden van de arbeiders. Waarvan velen lid waren van de communistische vakbond CGT.
Het is een soort paternalisme dat vaak ter discussie werd gesteld. Maar waarbij de fabriek een gezicht had. Vandaag leven we in een aandeelhouderskapitalisme waar de band tussen arbeiders en fabriek niet of nauwelijks nog bestaat.
Een van de spelers, de zoon van een metaalarbeider, heeft de mensen van Sainte-Colombe bevraagd. Uit al die getuigenissen, zoals over de sportvereniging, de onderwijzer, enzovoort, is het stuk gegroeid. Toen het theatergezelschap het spektakel in Sainte-Colombe zelf opvoerde, kregen de mensen er de tranen in de ogen. Nu ze hun fabriek zagen teloorgaan, had hun leven toch nog zin gehad. Voordien bestond hun zingeving erin om hun kinderen de fabriek binnen te loodsen. En ervoor te zorgen dat zij betere loonvoorwaarden en levensomstandigheden hadden dan zijzelf. Nu zagen zij dat zij deel uitmaakten van een groter geheel. Van de geschiedenis.
Het is het soort kunst waar de makers echt in geloven. En waarvan zij vinden dat zij moet worden gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten