Dromen

Source de la Géronstère (foto MDB)

Wat een gelukkige uren brachten wij door in de Source de la Géronstère!
Boven op het veen was er een echt noodweer. De lange rechte dreef omzoomd door dennenbomen kreeg ineens een donker en dreigend uitzicht.
Gelukkig was er plaats in de Géronstère. Zoveel zelfs dat we er de hele verdere avond ongeveer alleen doorbrachten. Ik warmde mij op voor de grote open haard waarop Bruno het vlees roostert.
De vertrouwde muziek. Deze keer niet Adamo met ‘Tombe la neige’. Wel fuifmuziek uit de seventies.
‘Est-ce que vous avez encore de la place pour le réveillon du Jour de l’an?’ vraag ik.
‘Je vais prendre mon carnet,’ antwoordt Bruno.
Waarop hij zoals gewoonlijk heel lang wegblijft en vervolgens terugkomt met een dik schrift.
‘Vous ferez de nouveau une cascade de champagne?’ vraag ik.
‘A ça oui, déjà pour la quinzième fois.’
Het moment waarop Bruno, bedeesd als hij is om op te treden voor een zestigtal mensen, uit zijn appartement afdaalt om de gestapelde glazen als een waterval met champagne te bevloeien, daar wilde ik al lang eens bij zijn.
‘C’est son rêve,’ zegt Nomade.
Even later hoor ik haar aan de toog met Bruno praten.
‘Vous avez quel âge?’
‘Un demi-siècle.’
‘Alors vous êtes plus jeune que nous, mais nous avons les mêmes rêves,’ zegt Nomade.
Na afloop van onze maaltijd bij het vuur van de Géronstère, biedt Bruno ons nog een digestief aan.
Nomade kiest voor een sterke drank op basis van appelsien.
‘Van jou had Bruno gedacht dat jij voor armagnac zou gaan,’ zegt zij.