 |
| Dansers op de esplanade (foto MDB) |
De regen blijft in stromen neergutsen. Is dit een voorbode
van wat ons in de herfst te wachten staat?
‘Goed dat we op een heuvel staan,’ zegt Nomade.
Deze middag stapte ik met onze hond Luna omhoog naar de Source de la Géronstère. Zoals aangegeven op het kleine gietijzeren monument in het centrum van Spa, in de richting van ‘les montagnes du Sud’. Op de negentiende-eeuwse vierkante constructie kun je niet alleen de hoogtes van de plaatsen in de vier windrichtingen aflezen. Je ziet er ook het uurverschil met Berlijn, Moskou, enzovoort. Er is een barometer en je kunt er de temperatuur zien. Hoewel het kwik een nogal diffuus beeld vertoont.
Op weg naar de Géronstère. Nomade ergert zich aan de bruggetjes die allemaal nogal opzichtig de naam hebben gekregen van een landschapschilder uit de streek. Ik probeer de naam te herkennen van de auteur van het werk dat ik gisteren op de brocantemarkt heb gekocht. Volgens de verkoper zou de schilder het werk hebben gesigneerd op een plaats die nu verborgen zit onder het kader.
De Source de la Géronstère. Hoe vaak heb ik niet de schoonheid bewonderd van het vierkante gebouw dat ook al op oude gravures te zien is. De tempel van het water. Opgericht door burggraaf Conrad Von Burgsdorff. Net als Goethe was Von Burgsdorff, Geheimenrath, minister dus. Maar dan in Brandenburg. De Geheimenrath liet de marmeren bescherming voor de bron oprichten als dank aan de nimf van de Géronstère.
Ik laat het zwavelhoudende water over mijn handen stromen en drink van het water dat net niet tussen mijn vingers doorglipt. De nimf van de Géronstère. Gaat het om een heimelijke liefde die de burggraaf in Spa koesterde? En is het woord nimf dan bedoeld als geheimtaal. Een voor altijd verzwegen geliefde? Of hield Von Burgsdorff een miraculeuze verbetering van zijn gezondheidstoestand over aan een kuur in Spa? Die hij in het midden van de zeventiende eeuw dan maar toeschreef aan een bosnimf, bewaakster van de bron?
Goethe verborg zijn liefde voor de jonge Ulrike von Levetzow alleszins niet wanneer hij in het Tsjechische kuuroord Marienbad verbleef. Tevergeefs probeerde de oude schrijver naar de gunsten te dingen van het zeventienjarige meisje. Voor de literatuur heeft zijn hopeloze liefde de lyrische klaagzang Marienbader Elegie opgeleverd.
‘Goed dat we op een heuvel staan,’ zegt Nomade.
Deze middag stapte ik met onze hond Luna omhoog naar de Source de la Géronstère. Zoals aangegeven op het kleine gietijzeren monument in het centrum van Spa, in de richting van ‘les montagnes du Sud’. Op de negentiende-eeuwse vierkante constructie kun je niet alleen de hoogtes van de plaatsen in de vier windrichtingen aflezen. Je ziet er ook het uurverschil met Berlijn, Moskou, enzovoort. Er is een barometer en je kunt er de temperatuur zien. Hoewel het kwik een nogal diffuus beeld vertoont.
Op weg naar de Géronstère. Nomade ergert zich aan de bruggetjes die allemaal nogal opzichtig de naam hebben gekregen van een landschapschilder uit de streek. Ik probeer de naam te herkennen van de auteur van het werk dat ik gisteren op de brocantemarkt heb gekocht. Volgens de verkoper zou de schilder het werk hebben gesigneerd op een plaats die nu verborgen zit onder het kader.
De Source de la Géronstère. Hoe vaak heb ik niet de schoonheid bewonderd van het vierkante gebouw dat ook al op oude gravures te zien is. De tempel van het water. Opgericht door burggraaf Conrad Von Burgsdorff. Net als Goethe was Von Burgsdorff, Geheimenrath, minister dus. Maar dan in Brandenburg. De Geheimenrath liet de marmeren bescherming voor de bron oprichten als dank aan de nimf van de Géronstère.
Ik laat het zwavelhoudende water over mijn handen stromen en drink van het water dat net niet tussen mijn vingers doorglipt. De nimf van de Géronstère. Gaat het om een heimelijke liefde die de burggraaf in Spa koesterde? En is het woord nimf dan bedoeld als geheimtaal. Een voor altijd verzwegen geliefde? Of hield Von Burgsdorff een miraculeuze verbetering van zijn gezondheidstoestand over aan een kuur in Spa? Die hij in het midden van de zeventiende eeuw dan maar toeschreef aan een bosnimf, bewaakster van de bron?
Goethe verborg zijn liefde voor de jonge Ulrike von Levetzow alleszins niet wanneer hij in het Tsjechische kuuroord Marienbad verbleef. Tevergeefs probeerde de oude schrijver naar de gunsten te dingen van het zeventienjarige meisje. Voor de literatuur heeft zijn hopeloze liefde de lyrische klaagzang Marienbader Elegie opgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten