.jpg) |
| s.chirulli, trulli (foto MDB) |
‘Thuis zijn wij
met zes kinderen,’ zegt Santina. ‘Wij zijn alle zes uitgeweken,’ voegt zij er
nog aan toe. ‘In het zuiden van Italië is geen werk te vinden.’
‘Vroeger was het
zuiden van Italië rijker dan het noorden,’ vertelt Nomade. ‘Maar daarop heeft
het noorden Zuid-Italië gedomineerd.’
‘Viva la
Letteratura !’ schrijft Santina.
Ze stuurt mij een van
haar gedichten, met als titel ‘La mia terra’.
Hiermee bedoel ik mijn
land, schrijft zij. Maar ook de aarde waar de olijfbomen van mijn vader op
groeien.
In het gedicht vergelijkt
zij de amandelboom en de olijfboom. Wanneer het lente is, klampt het groen zich
verlegen vast aan de takken van de amandelbomen. Binnenkort zullen de bloesems
volgen.
De olijfbomen
daarentegen zijn groen gebleven zoals altijd.
Zij besluit met de
uitroep: ‘Lente bij mij thuis!’.
Het verlangen naar de
streek van herkomst. Het thema komt zo vaak terug in het werk van de Turkse
dichters. Bij mijn lievelingsdichter Nazım Hikmet bijvoorbeeld.
‘Mijn vaderland
de sterren
of mijn jeugd
wat is het verst van
mij verwijderd?’
schrijft Nazım Hikmet in
het gedicht ‘Karlı kayın ormanında’ - ‘In het besneeuwd beukenbos’ (Moskou, 14
maart 1956).
Het verlangen is het
sterkst in de lente. Zo vele Turkse dichters verbleven in de gevangenis. Zo ook
de dichter Ahmed Arif.
‘Heb je het gehoord?
Mijn familie heeft
groene lente-uitjes gestuurd,
Mijn sigaret ruikt
naar anjers
Thuis in de bergen is
de lente aangebroken…’
(‘Içerde’ - ‘In
de cel’ fragment)
La mia terra
Il mandorlo verde
adesso
comincia a
riempirsi.
Verde che
timidamente
si attacca ai
rami
che
presto saranno
colmi di fiori.
Gli ulivi sono
rimasti
tali e quali a
sempre.
Primavera a casa
mia!
2005-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten