Crash!

Crash Torino

In de “Harzreise” beschrijft de Duits-Joodse schrijver Heinrich Heine hoe Goethe de heksenscène van Faust situeert op de Brocken. Zelf richt Heine boven op de hoogste berg van de Harz een bacchanaal aan. Goethe moet op de Brocken een apocalyptisch gebeuren hebben meegemaakt.
Zoals die keer dat ik zelf boven op de Brocken belandde. Dat was kort na de val van het IJzeren Gordijn. Ik maakte een voettocht in het spoor van Heine tot boven op de donkere,mythische berg. De top was gehuld in nevel en mist. Boven stond een kazerne van de Russen. In vliegende vaart stoven de Sovjet-Russische militairen in hun zware vrachtwagens de berg af. Schrik dat ze door het opstandige Duitse volk zouden worden gelyncht.
Tijdens diezelfde tocht werd ik in het midden van een bos door extreemrechtse jongeren opgewacht. In die zomer gooiden neonazi’s brandbommen naar een asielcentrum in het Oost-Duitse Rostock. Polen werden van de rijdende trein gegooid.
Jarenlang waren de Oost-Duitse burgers in een strak keurslijf gehouden. Bovendien werd tijdens hun hele leven voor hen gezorgd. Ineens werden de fabrieken in Karl Marx Stadt gesloten. En was het ieder voor zich.
Ik volgde een oude Romeinse heirbaan door een bos. Parallel liep een autoweg. Daar had ik een Trabant combi gezien. Even verder in het bos stond een groepje jongeren mij op te wachten. In het midden van het bospad een reuzegrote kerel. Links en rechts daalde de grootte van de kaalgeschoren jongeren af. Links en rechts van het pad werd mijn weg versperd.
Ik keerde mijn pas en rende toen voor mijn leven.
Vandaag zijn we beland boven op een berg in Torino. De weg naar de camping was ongelooflijk smal. Ik weet niet hoe hier ooit twee kampeerwagens elkaar zouden kunnen kruisen. Ik heb ook nog nooit zo’n steile weg gezien. De ingang van de camping was even smal als de weg ernaar toe. Ik denk dat de camping en deze weg enkel bedoeld zijn voor de kleine Fiatautootjes die hier in Torino van de band rollen. En waarmee ik ooit de lange weg naar Oostenrijk heb afgelegd.
O noodlottig ogenblik!
‘De camping is gesloten,’ zegt Nomade, ‘zet je hier aan de kant.’
‘Neen,’ antwoord ik met knikkende knieën na de gevaarlijke klim, ‘ik rijd toch naar binnen.’
Stond het hek niet wijd genoeg open? Was ik te onvoorzichtig na de steile tocht?
‘Ik heb iets geraakt,’ zeg ik tegen Nomade.
‘Piano, piano,’ komt een klein kereltje geschrokken vertellen.
Twee raampjes van de caravan gecrasht. Het is nu wachten op een dealer van onze caravan uit Slovenië. Dat kan nog dagen duren.
Onder ons ligt de stad Torino in de zon. Boven op de berg stromende regen en bliksem. Naast onze caravan heeft zich een beek gevormd.
De heksenscène van Goethes Faust boven op de Brocken.