De ballade van Narayama

Haas kathedraal Ventimiglia

Ventimiglia. We zitten in een kleine pizzeria. Aan het tafeltje naast ons zit een vrouw met rood haar. De vrouw is van Ierse afkomst.
‘When you are in Italy, you must eat spaghetti,’ zegt de vrouw.
De spaghetti is hier heerlijk. Nochtans zonder enige franje. Tomatensaus. Parmezaan.
Daarna fritto misto. Gefrituurde inktvisjes en acciuga of ansjovis. We ontdekken in ons bord zelfs twee kleine goudvisjes.
Wat zijn de Italianen fier op hun keuken. Lang geleden nam een man Peter en mij ergens tussen Rome en Perugia mee naar een klein restaurant. Mensen zaten aan kleine tafeltjes te eten. Hier en daar nam hij iets van de schotel van de dinerende koppels om het ons te laten proeven.
De oude stad van Ventimiglia ziet eruit als Napels.
‘Of je nu in het zuiden van Italië bent of hier, het maakt geen verschil uit,’ zegt Nomade.
Zij reisde ooit naar het uiterste zuiden van Italië. Naar Bari. Door haar donkere uiterlijk wordt zij in dit arme oude deel van de stad begroet als iemand van daar.
De huizen met hun afgebladderde gevels zijn gebouwd op een heuvel rond de kathedraal. De hoofdkerk van Ventimiglia is prachtig. Aan de ingang dierenfiguren. Hazen. De hazen komen ook terug op delen van kapitelen die je kunt zien in de crypte. De haas als symbool van de vruchtbaarheid.
Het is fantastisch om hazen in het veld te zien lopen.
‘Zij lossen elkaar af,’ zei Nomade die keer dat Luna een haas van zijn leger had gejaagd, ‘een hond kan hem nooit inhalen.’
Voor de oudjes is het een hele klus om terug boven in hun woning te geraken. Het doet mij denken aan de film “De ballade van Narayama”. De film speelt zich af in een veraf gelegen Japans bergdorp. Wanneer van een van de ouders de tanden beginnen uit te vallen, is dat het teken voor de zoon om zijn vader of moeder met een mand op de rug de berg op te dragen.
In de film kun je zien hoe een witharige vrouw haar tanden stuk slaat op een steen. Zij wil niet meer tot last zijn van de familie.
Wat gebeurt er met de oudjes wanneer zij niet meer zelfstandig de heuvel waarop de stad is gebouwd op geraken, vraag ik mij af.
Morgen verlaten wij de zee en haar weldaden. Terug de bergen in. Naar Annot. Het dichtste stadje bij Peyresq. Het bergdorp in de Haute Provence waar Nomade en ik samen met studenten van Sint-Lucas ooit verbleven. En waar onze zoon zijn eerste stapjes zette.