Abrivado!

Lâcher de taureaux Saintes-Maries-de-la-Mer

‘Ik ben met paarden opgegroeid,’ zeg je Nomade.
Een rode container. Daar bovenop een gardian met de typische lange piek. Je hoort het snuiven van de stieren. Geloei. Het klinkt angstaanjagend.
‘Je voelt de adrenaline stijgen,’ zegt Nomade.
Af en toe prikt de gardian met de driepuntige piek door de open container. Voor de container staat een grote groep ruiters klaar. Zij zitten hoog op hun witte Camarguepaarden. Op het hoofd de lederen hoed die hen moet beschermen tegen de zon. De hoed verhoogt hun karakter van stoere gardian.
De vier zwarte stieren met hun gekromde horens bonken tegen de deur van de rood geverfde container. Ik vermoed dat zij door de gardian boven op de container in de juiste richting worden gedreven.
Daar gaan de deuren open! De geur van opgefokte dieren. Het zweet als witte sneeuwvlokken, schrijft Lorca in zijn Klaagzang voor Ignacio Sanchez Mejías. Waar zijn de zwarte stieren? De gardians houden ze veilig in hun midden. Met hun witte paarden vormen zij een ondoordringbaar cordon. Met hun schoften beuken de jonge stieren tegen elkaar aan. Zij proberen door de flanken van de witte Camarguepaarden te breken. Maar onherroepelijk nadert de stoet les Arènes.
Bij het zien van de arena gaan de ruiters over in galop. Achter de stoet lopen jongeren. Zij proberen bij de stieren te komen. Het loslaten van de stieren heet hier abrivado.
Mensen vatten post boven op de arena. In afwachting van wat deze namiddag te gebeuren staat.