La poesia

Camping Villa Rey Torino

De man die de camping uitbaat is klein van gestalte. Hij heeft slimme oogjes. En woont in een tuinhuis bij de ingang van het kamp. In het tuinhuis hangt een kruisbeeld.
Toen we hier aankwamen en ons wilden inschrijven, zei hij: ‘Aspettare al direzione’.
De directie blijkt zijn zoon te zijn.
Gisteren kwam bij nacht en ontij een reuzegrote truck aan met daarop een kleine sympathieke caravan. De woonwagen blijkt van een Engels koppel te zijn dat net als wij in Torino is gestrand.
‘My car broke down,’ zegt de Engelsman, ‘and so the insurance company brought us up here.’ ‘But I don’t think I will drive this road down.’
De weg hier naartoe is niet alleen steil en smal maar ook in een bedenkelijke staat. De campinguitbater zei nog dat we geluk hadden, want dat de volgende week werken starten. En dat we dan helemaal door de heuvels moeten rijden.
Ik vertel de Engelsman dat onze ramen al enkele dagen met de post onderweg zijn van Venetië.
‘This is Italy,’ antwoordt de Engelsman.
Hem vertelden ze dat zijn wagen misschien morgen zou worden hersteld. Of anders maandag. Of dinsdag.
‘Een reiziger moet geduld koesteren,’ drukt Nomade mij op het hart.
‘Domani. Dopo domani.’
Het doet mij  denken aan de prachtige film Il Postino. Waarin Philippe Noiret de rol speelt van Pablo Neruda. Neruda verblijft in ballingschap op een klein eiland voor de Italiaanse kust. Speciaal voor hem wordt in de plaatselijke post een hulppostbode aangenomen. Die moet elke dag met de fiets de steile weg afleggen naar het arendsnest waar Neruda een onderkomen heeft gevonden.
Il postino is verliefd op een plaatselijke schone. Neruda leert hem om de mooie Beatrice te verleiden door middel van de poëzie.
Toen wij met onze woonwagen de steile berg omhoog waren geraakt en onze ramen waren gecrasht, kwam de kleine man uit zijn tuinhuis.
‘Innamorato,’ zei hij terwijl hij naar de schoonheid van Nomade keek.
Je was verliefd en lette daardoor niet goed op, bedoelde de man.