 |
| Luna aan de rand van het meer van Léman |
Vanavond zijn de bergen aan de overkant van het meer scherp
afgetekend. Zoals je vanuit Wissant bij helder weer de krijtrotsen van Engeland
kunt zien, zo zie je nu de huizen aan de Franse kant van le lac Léman. Wat is
het heerlijk om te wandelen langs de oever van het meer!
Onze hond Luna komt uit het asiel. Toen we hem opnamen zag hij er verwaarloosd uit. Veel was Luna niet gewoon. Het verkeer, bijvoorbeeld. Wat Luna wel herkende was de zee. Daar had zij blijkbaar goede herinneringen aan. De eerste keer dat we haar meenamen naar zee, was zij uitzinnig van vreugde. Ze maakte voortdurend grote cirkelbewegingen rondom ons in het zand.
Wanneer een kleine motorboot op het meer vaart, ontstaan golven. Net zoals aan zee, ziet Luna in de golven het spel van de beweging. Het is een spel dat zij wil meespelen. Door achter de golven aan te hollen.
Onze hond is een kruising tussen een border collie en een terriër. Zij heeft geen gemakkelijk karakter.
‘Ik heb haar niet gekozen,’ zegt Nomade, ‘maar Luna mij.’
Het is waar dat in het hondenasiel Luna recht in de mooie grote ogen van Nomade keek. Wat eigenlijk een teken van dominantie is. Laat dat nu haar grootste probleem zijn. Wanneer Luna een andere hond tegenkomt, wil zij die overheersen. Vooral als het een teefje is.
‘Met een teefje te nemen, dacht ik een rustige hond te krijgen,’ zegt Nomade, ‘maar het tegendeel is waar.’
Wanneer wij ons gezin beschouwen als een roedel, dan is Nomade onbetwistbaar de roedelleidster. Luna volgt haar als een trouw dier. Is het omdat zij de hond uit het asiel heeft gehaald?
Wat heeft Luna van haar vorige eigenaar een mooie naam meegekregen.
Nooit zal ik de laatste woorden vergeten van Federico García Lorca voor hij door de aanhangers van Franco werd geëxecuteerd: ‘Where is my moon? Donde está mi luna?’
Lausanne is een prachtige stad. Als je boven aan de kathedraal staat, kijk je over de rode daken. Het plein rond de kathedraal en de vorm van de kerken doen mij denken aan de Praagse Burcht. Van hieruit zie je het meer. Het lijkt wel een bevroren zee.
Ook Lord Byron verbleef in Lausanne. Samen met zijn vriend Shelley. Aan het meer wemelt het van de wilde zwanen . Schreef Lord Byron niet ook een gedicht over een zwaan? Het antwoord op deze vraag laat ik over aan de anglofielen.
Lausanne en het meer vormen in elk geval het gedroomde decor voor een romantic poet.
Onze hond Luna komt uit het asiel. Toen we hem opnamen zag hij er verwaarloosd uit. Veel was Luna niet gewoon. Het verkeer, bijvoorbeeld. Wat Luna wel herkende was de zee. Daar had zij blijkbaar goede herinneringen aan. De eerste keer dat we haar meenamen naar zee, was zij uitzinnig van vreugde. Ze maakte voortdurend grote cirkelbewegingen rondom ons in het zand.
Wanneer een kleine motorboot op het meer vaart, ontstaan golven. Net zoals aan zee, ziet Luna in de golven het spel van de beweging. Het is een spel dat zij wil meespelen. Door achter de golven aan te hollen.
Onze hond is een kruising tussen een border collie en een terriër. Zij heeft geen gemakkelijk karakter.
‘Ik heb haar niet gekozen,’ zegt Nomade, ‘maar Luna mij.’
Het is waar dat in het hondenasiel Luna recht in de mooie grote ogen van Nomade keek. Wat eigenlijk een teken van dominantie is. Laat dat nu haar grootste probleem zijn. Wanneer Luna een andere hond tegenkomt, wil zij die overheersen. Vooral als het een teefje is.
‘Met een teefje te nemen, dacht ik een rustige hond te krijgen,’ zegt Nomade, ‘maar het tegendeel is waar.’
Wanneer wij ons gezin beschouwen als een roedel, dan is Nomade onbetwistbaar de roedelleidster. Luna volgt haar als een trouw dier. Is het omdat zij de hond uit het asiel heeft gehaald?
Wat heeft Luna van haar vorige eigenaar een mooie naam meegekregen.
Nooit zal ik de laatste woorden vergeten van Federico García Lorca voor hij door de aanhangers van Franco werd geëxecuteerd: ‘Where is my moon? Donde está mi luna?’
Lausanne is een prachtige stad. Als je boven aan de kathedraal staat, kijk je over de rode daken. Het plein rond de kathedraal en de vorm van de kerken doen mij denken aan de Praagse Burcht. Van hieruit zie je het meer. Het lijkt wel een bevroren zee.
Ook Lord Byron verbleef in Lausanne. Samen met zijn vriend Shelley. Aan het meer wemelt het van de wilde zwanen . Schreef Lord Byron niet ook een gedicht over een zwaan? Het antwoord op deze vraag laat ik over aan de anglofielen.
Lausanne en het meer vormen in elk geval het gedroomde decor voor een romantic poet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten