Fellini

Triomfboog keizer Augustus Aosta

Tsan is een spel dat alleen in de Valle d’Aosta wordt gespeeld. Door de mooiste meisjes. De meesten dragen een hoofddoek zodat de wind hun  haren niet in het gezicht laat waaien. Met een elastiek wordt door een van de tegenstandsters een kleine harde bal hoog de lucht in geslingerd. Het balletje is nog nauwelijks in het blauwe uitspansel terug te vinden.
‘Avanti,’ roept de coach om het meisje dat de bal moet opvangen de juiste richting aan te wijzen. Een keer het balletje op een houten palet is opgevangen, probeert de speelster het bij middel van een tweede korte slag te controleren. Daarna wordt de bal zo ver mogelijk weg gekatapulteerd.
Het geluid van het houten palet op de bal doet denken aan het spel met de jokari dat wij vroeger aan zee speelden. Een kleine gummibal die was verbonden met een elastiek door middel van een houten plankje wegkaatsen. De beter gesitueerden deden dit met een tennisbal en een echte racket.
Aosta is een oude Romeinse stad. Met een triomfboog voor Keizer Augustus. De triomfboog ziet eruit als de Porta Nigra in Trier. Waarover de dichter Stefan George schrijft hoe de knaap Manlius zich aan de stadspoort prostitueert.
Ik bevind mij te midden van de films van Fellini. Daarnet kwam over de autosnelweg Motorman voorbij gezoefd. Net zoals in de film Amarcord. Of “Ik herinner mij”. Zoals in vele Italiaanse  neorealistische films gaat het in Amarcord ook over het fascisme. Maar vooral is hij een weemoedige terugblik op de jeugd van de meester. De komst van Motorman luidt de lente in. Groteske personages doen in de film hun intrede. Zoals de uitbaatster van de tabakswinkel. Zij lijkt wel een reuzin. Voor zij il ragazzo aan haar enorme boezem drukt, sluit ze in een enkele beweging het metalen rolluik. Daarna stopt ze hem enkele sigaretten toe.
Vandaag waren wij in de bibliotheek van Pollein. Een klein dorp vlakbij Aosta.
‘Una giornata particolare,’ zei ik tegen de bibliothecaresse.
Zij glimlachte bij de verwijzing naar de gelijknamige film met Marcello Mastroianni en Sophia Loren. Hij is een homoseksueel die tijdens het bewind van de Duce niet weet wanneer hij zal worden gedeporteerd. Zij la mama van een familie die het fascisme aanhangt. Heel het appartementsblok is leeggelopen. Iedereen wil de meeting van de fascisten bijwonen. Alleen deze twee mensen niet. Zij kunnen niet méér elkaars tegenpool zijn. Toch vinden zij elkaar. Aanleiding is het wegvliegen van de kanarievogel van la Loren.
‘Posso reservare per demane noche?’ vraag ik aan de uitbaatster van de plaatselijke trattoria.
Zij is een gezette vrouw van middelbare leeftijd. De haren geblond. Wanneer ik probeer uit te leggen hoe ik heet en we uitkomen op Il Volpe, wekken we de hilariteit op van het voltallige personeel. Dat belooft voor morgen. La festa della mamma.
Morgen is het de dag van de moeders. Een feest waarvan ik denk dat het in Italië, het land van la mamma, uitbundig wordt gevierd.
‘Van  jou zien ze onmiddellijk dat je een toerist bent,’ zegt Nomade terwijl ze eraan toevoegt dat de Italianen het bij haar helemaal niet kunnen inschatten.
‘Van jou denken ze dat jij uit het diepe zuiden komt,’ opper ik.