 |
| Tsan Valle d'Aosta |
Tsan is een spel dat in twee opeenvolgende vormen wordt
gespeeld. Vandaag zijn de mannen aan de beurt. Van op een lange stok moet een
speler van het ene team de bal zo ver mogelijk wegkeilen. De tegenstanders proberen
om met hun houten paletten het projectiel uit de lucht te halen. Telkens ze
daarin slagen verdienen ze een punt. Waarmee ze in de tweede ronde het spel in
de hoogte moeten spelen. De winnaar is het team dat in de tweede helft van het
spel het meeste aantal meter behaalt.
‘Cela peut durer longtemps?’ vraag ik aan een van de omstanders.
‘Ah oui, jusqu’a quatre heures.’
Vele inwoners van de vallei spreken ook Frans. Zij het met een Italiaanse tongval. Officieel is Aosta tweetalig. En oorspronkelijk werd in deze ver afgelegen vallei Provençaals gesproken. Deze taal wordt opnieuw gekoesterd. Naast de traditionele spelen zijn nog heel wat andere gebruiken in dit grensgebied bewaard gebleven. Zo is er het gevecht tussen geiten. Of koeien.
Deze morgen namen we deel aan de Bicincittà. In 130 Italiaanse plaatsen wordt op hetzelfde moment de stad ingenomen door fietsers. De polizia locale loodst de lange groep door de stad. Over het enorme terrein van de staalfabriek die hier staat. Arbeiders met zwarte gezichten komen uit de hal en kijken naar de groep in witte T-shirts geklede fietsers.
We blijven nog wat in het stadje. De barokke kathedraal. In geen enkel land ter wereld had de barok kunnen ontstaan. Of de opera. Het zit allemaal in de taal en de gebaren waarmee de Italianen hun emoties uiten.
‘Che bello!’ of ‘Mamma mia!’
Gisterenavond zaten we in de bar van de camping. De mensen uit Pollein zakten massaal naar hier af. Op hun paasbest gekleed. De heerlijkste gerechten werden opgediend. Reuzegrote pizza’s natuurlijk. Maar ook calamares.
‘Op het toilet was een man zijn snor aan het wassen,’ zegt Nomade.
Even later zie ik inderdaad een man met een enorme grijze snor. Op de camping waste een opa het hoofd van zijn kleinzoon onder de kraan van de lavabo.
De films van de neorealisten. Fellini, Pasolini enzovoort werkten vaak met niet-geschoolde acteurs. Dorpelingen die hun emoties tonen zoals ze zijn.
Gisterenavond passeerde heel het oeuvre van deze cinema de revue.
‘Het komt doordat dit dal eeuwenlang van de buitenwereld is afgesloten,’ zeg ik, ‘daardoor zien de mensen er zo knoestig uit als de klompenboom in de film van Olvi.’
‘Dat is nu net het boeiende aan grensgebieden,’ is het antwoord van Nomade.
‘Cela peut durer longtemps?’ vraag ik aan een van de omstanders.
‘Ah oui, jusqu’a quatre heures.’
Vele inwoners van de vallei spreken ook Frans. Zij het met een Italiaanse tongval. Officieel is Aosta tweetalig. En oorspronkelijk werd in deze ver afgelegen vallei Provençaals gesproken. Deze taal wordt opnieuw gekoesterd. Naast de traditionele spelen zijn nog heel wat andere gebruiken in dit grensgebied bewaard gebleven. Zo is er het gevecht tussen geiten. Of koeien.
Deze morgen namen we deel aan de Bicincittà. In 130 Italiaanse plaatsen wordt op hetzelfde moment de stad ingenomen door fietsers. De polizia locale loodst de lange groep door de stad. Over het enorme terrein van de staalfabriek die hier staat. Arbeiders met zwarte gezichten komen uit de hal en kijken naar de groep in witte T-shirts geklede fietsers.
We blijven nog wat in het stadje. De barokke kathedraal. In geen enkel land ter wereld had de barok kunnen ontstaan. Of de opera. Het zit allemaal in de taal en de gebaren waarmee de Italianen hun emoties uiten.
‘Che bello!’ of ‘Mamma mia!’
Gisterenavond zaten we in de bar van de camping. De mensen uit Pollein zakten massaal naar hier af. Op hun paasbest gekleed. De heerlijkste gerechten werden opgediend. Reuzegrote pizza’s natuurlijk. Maar ook calamares.
‘Op het toilet was een man zijn snor aan het wassen,’ zegt Nomade.
Even later zie ik inderdaad een man met een enorme grijze snor. Op de camping waste een opa het hoofd van zijn kleinzoon onder de kraan van de lavabo.
De films van de neorealisten. Fellini, Pasolini enzovoort werkten vaak met niet-geschoolde acteurs. Dorpelingen die hun emoties tonen zoals ze zijn.
Gisterenavond passeerde heel het oeuvre van deze cinema de revue.
‘Het komt doordat dit dal eeuwenlang van de buitenwereld is afgesloten,’ zeg ik, ‘daardoor zien de mensen er zo knoestig uit als de klompenboom in de film van Olvi.’
‘Dat is nu net het boeiende aan grensgebieden,’ is het antwoord van Nomade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten