 |
| Reigers aan de oever van het meer van Léman |
Roeiers op le Lac Léman. Acht met stuurman. De gelijkmatige
golfslag. Het klotsen van het water. Tot op de oever kun je horen hoe zij hun
riemen gelijktijdig draaien. De zon gaat langzaam onder en kleurt de bergen op
de achtergrond licht roze.
Toen we aankwamen waren de bergen met hun witte toppen lichtblauw. Als vormden zij een eenheid met het water. Net zoals de dieren die in en om het water van dit meer leven. Zwanen die met opgezette vleugels naar ons toe komen. Of reigers die zoals leerlingen op de speelplaats op een rij hun beurt afwachten om een vis te verschalken.
Wat is het trachten van de mens anders dan te zijn zoals de natuur? Wanneer eenden op het water landen, houden zij hun poten in een perfecte stroomlijn. Net zoals het landingsgestel van een vliegtuig.
Zijn zoals de natuur. Het meisje in haar kano op het water. Of de joggers rond het meer. Sportbeoefening een vreedzame en vreugdevolle activiteit van de mens. Wie omwille van de prestatie bedrog pleegt gaat voorbij aan de essentie van de sport. En aan de essentie van het mens zijn. Te zijn zoals de natuur. In solidariteit. Zoals Albert Camus zegt dat zijn begrip van solidariteit is voortgekomen uit het voetbalspel.
Dit is een seizoen waarin vooral oudere mensen reizen. Zij hebben er zich al lang mee verzoend om geen grootse prestaties meer te leveren. Net zoals Hermann Hesse die zich heeft teruggetrokken in Montognola. En zoals zijn alter ego Siddhartha rust heeft gevonden aan de rand van het water. In het boek “De kunst van het ouder worden” kun je lezen hoe een vriend van hem op bezoek komt. Zij zijn beiden oud geworden. Nadien, zo vertelt Hesse, verneemt hij dat zijn vriend na de terugreis is gestorven.
‘Hoe zullen wij oud worden?’ vraag je mij Nomade.
Een en verbonden met de natuur, zo hoop ik. Zoals de ouders van de grote architect Le Corbusier. Hij bouwde voor hen in Vevey, een eind verderop langs het meer van Léman, een woning. Volgens mijn vriend de architect Gilbert moeten we die woning zeker gezien hebben. De achtergrond overtuigt mij alleszins. De lichtblauwe schijn van de bergen en het meer.
Het is het beeld dat ik van mijn moeder heb bewaard. Is het mijn vroege herinnering aan een blauw mantelpak dat zij als een jonge kokette vrouw in de fifties droeg? Hoe dan ook is blauw mijn lievelingskleur. Een kleur die rust brengt. De kleur van het water. De rivieren die we zijn gevolgd. De Rijn, de meren. Straks de Rhône. Volgens Oberlin is het water een zuiverende spirituele kracht. Dat hebben de mensen in alle culturen zo gevonden. De reinigende kracht van de bronnen.
Lausanne, gelegen aan het meer van Léman, is niet voor niets het mekka van de sport. Hier is de hoofdzetel gevestigd van het Olympisch Comité. Met de leuze: “Deelnemen is belangrijker dan winnen”. Deelnemen is deel uitmaken van de betrachting van de mens naar het hoogste. De schoonheid van het menselijke lichaam. Zoals een kunstenaar of een architect de kleur en de spankracht van de natuur proberen na te bootsen.
Toen we aankwamen waren de bergen met hun witte toppen lichtblauw. Als vormden zij een eenheid met het water. Net zoals de dieren die in en om het water van dit meer leven. Zwanen die met opgezette vleugels naar ons toe komen. Of reigers die zoals leerlingen op de speelplaats op een rij hun beurt afwachten om een vis te verschalken.
Wat is het trachten van de mens anders dan te zijn zoals de natuur? Wanneer eenden op het water landen, houden zij hun poten in een perfecte stroomlijn. Net zoals het landingsgestel van een vliegtuig.
Zijn zoals de natuur. Het meisje in haar kano op het water. Of de joggers rond het meer. Sportbeoefening een vreedzame en vreugdevolle activiteit van de mens. Wie omwille van de prestatie bedrog pleegt gaat voorbij aan de essentie van de sport. En aan de essentie van het mens zijn. Te zijn zoals de natuur. In solidariteit. Zoals Albert Camus zegt dat zijn begrip van solidariteit is voortgekomen uit het voetbalspel.
Dit is een seizoen waarin vooral oudere mensen reizen. Zij hebben er zich al lang mee verzoend om geen grootse prestaties meer te leveren. Net zoals Hermann Hesse die zich heeft teruggetrokken in Montognola. En zoals zijn alter ego Siddhartha rust heeft gevonden aan de rand van het water. In het boek “De kunst van het ouder worden” kun je lezen hoe een vriend van hem op bezoek komt. Zij zijn beiden oud geworden. Nadien, zo vertelt Hesse, verneemt hij dat zijn vriend na de terugreis is gestorven.
‘Hoe zullen wij oud worden?’ vraag je mij Nomade.
Een en verbonden met de natuur, zo hoop ik. Zoals de ouders van de grote architect Le Corbusier. Hij bouwde voor hen in Vevey, een eind verderop langs het meer van Léman, een woning. Volgens mijn vriend de architect Gilbert moeten we die woning zeker gezien hebben. De achtergrond overtuigt mij alleszins. De lichtblauwe schijn van de bergen en het meer.
Het is het beeld dat ik van mijn moeder heb bewaard. Is het mijn vroege herinnering aan een blauw mantelpak dat zij als een jonge kokette vrouw in de fifties droeg? Hoe dan ook is blauw mijn lievelingskleur. Een kleur die rust brengt. De kleur van het water. De rivieren die we zijn gevolgd. De Rijn, de meren. Straks de Rhône. Volgens Oberlin is het water een zuiverende spirituele kracht. Dat hebben de mensen in alle culturen zo gevonden. De reinigende kracht van de bronnen.
Lausanne, gelegen aan het meer van Léman, is niet voor niets het mekka van de sport. Hier is de hoofdzetel gevestigd van het Olympisch Comité. Met de leuze: “Deelnemen is belangrijker dan winnen”. Deelnemen is deel uitmaken van de betrachting van de mens naar het hoogste. De schoonheid van het menselijke lichaam. Zoals een kunstenaar of een architect de kleur en de spankracht van de natuur proberen na te bootsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten