Nu de lente in alle hevigheid losbarst en de laatste resten sneeuw zichtbaar zijn, moet ik denken aan het verhaal van Müslüm Baba en zijn dochter Ayşe.
Zo vele jaren geleden liet Müslüm Baba zijn geboortedorp in Anatolië in de steek. Het dorp lag zo ver verscholen in het verste deel van Oost-Anatolië dat de mensen er zelfs een andere taal spraken: het Zazaki.
Met de kennis van het Zazaki kwam Müslüm Baba naar de stad. Met het beetje geld dat Müslüm Baba van zijn vader had meegekregen, begon hij een winkeltje in groenten en fruit.
Maar de mensen begrepen de taal van Müslüm Baba niet. Dat stemde hem zeer droevig.
Nochtans verkocht hij de mooiste aubergines die er in de stad te vinden waren. Handelaren die van het verste deel van Oost-Anatolië kwamen, brachten die voor hem mee. Dan ging Müslüm Baba voor zijn winkeltje van groenten en fruit staan en monsterde de te verkopen waar. Wanneer hij vol liefde keek naar de kromming van zijn rode en groene pepers, wist hij het. Daar in de bergen van Oost-Anatolië is de lente in alle hevigheid losgebarsten.
Hij verkocht honing in potjes waar nog de honingraat in zichtbaar was. Sigaretten met de smaak van anjers.
Maar de mensen begrepen het Zazaki niet. Ze vermeden Müslüm Baba. Ze gaven zijn winkeltje zelfs een andere naam. In de plaats van Bij Müslüm Baba spraken ze van Bij Baba Doorslecht.
Toch werd een van de meisjes van de stad verliefd op Müslüm Baba. Het was geen meisje van zijn dorp. Maar dat kon Müslüm Baba helemaal niet schelen. Het meisje had immers ogen als amandelen. Beiden lieten de natuur haar werk doen en kregen twee schatten van kinderen. Het winkeltje van Baba Doorslecht, want zo bleven de mensen het noemen, bloeide. Hij kon zelfs iemand in dienst nemen. Na een lange tijd was dit echter niet meer nodig. Want de zoon en de dochter van Müslüm Baba werden groot. Zo groot dat zij zelf voor de winkel konden zorgen.
‘Ga eens bij Müslüm Doorslecht ,’zeiden de mensen van zijn straat, wanneer ze wilden dat hun zoon of dochtertje van dat heerlijke met honing en pistachenoot bereide gebak gingen halen.
Na al die jaren was Müslüm Baba fier geworden op de naam die de mensen van zijn straat aan hem en zijn winkel hadden gegeven. Zo fier dat hij boven het uitstalraam in grote letters had geschilderd: “Bij Müslüm Baba Doorslecht”!
Müslüm Baba is jammer genoeg al lang gestorven. De tijd staat immers niet stil. Maar zijn zoon en zijn dochter leven nog. Zijn zoon baat nog altijd de winkel uit van zijn vader die zo vele jaren geleden uit het uiterste oosten van Oost-Anatolië kwam. Waar de mensen alleen het Zazaki spreken.
En zijn dochter met de mooie amandelogen? Wel, zij vertelde mij dit verhaal. En zij draagt nog altijd fier de naam die de mensen uit zijn straat lang geleden aan haar vader Müslüm Baba en zijn winkeltje hebben gegeven. Namelijk Ayşe Baba Doorslecht.
