Overwinteren in Spa

Bosanemonen (foto MDB)

O anemoon, wilde anemoon

tussen kreupelhout

achter een vliet

helder als kristal.

Slechts vindbaar

voor wie je schoonheid kent

beminde van de wind

die je blaadjes zacht beweegt.

Sneeuw en ijs zijn nauwelijks

verdreven

of jij tooit je met je

teder witte kleed .

Evenzo gaat het in het leven

Ouderen maken plaats

voor jong

nieuw streven.

Overwinteren in Spa

Meidoorn (foto MDB)

O meidoorn, meidoorn in de lente

je bloesem als sneeuw

die het van de winter

overneemt.

Je geur krachtig en bedwelmend

tegelijk zo kwetsbaar en teer

dat je maar een enkele keer

aan je bloemen kunt ruiken.

Uit het niets ben je ontstaan

als een bliksemschicht

voor jou komen de vogels

terug.

O schoonheid van de natuur

die ons verzoent

met het ouder worden

en een lied doet zingen

O meidoorn, meidoorn in de lente.

Overwinteren in Spa

Boerderijwoning Winamplanche (foto MDB)

Winamplanche         

Wat een rust heerst in het kleine dorp Winamplanche. Hier leefde en werkte Didier Comès. De tekenaar van Silence of De dorpsgek van Schoonvergeten. En van De wezel of La Belette.
Didier of Dieter Hermann Comès was afkomstig uit Sourbrodt. Hij tekende in hoofdzaak eenzame figuren aan de rand van de samenleving. Zijn personages zwerven door majestueuze landschappen. Staan in direct contact met de dieren en de natuur.
We gaan op zoek naar het huis waar de tekenaar deze droomwereld heeft gecreëerd. Het huis blijkt boven het dorp te staan. We geraken er door een holle weg te volgen.
Holle wegen, kruisbeelden, heggen, ze spelen allemaal een cruciale rol in de landschapsbeschrijvingen van de auteur. Net als de weiden omzoomd door dennenbossen.
Het huis is verlaten. Door het raam zie ik nog een potje met penselen. Er staat ook een kartonnen doos met in grote letters Eva. De titel van een van zijn werken.
‘Comès heeft een imaginaire wereld geschapen waar de tijd is blijven stilstaan,’ zeg ik tegen Nomade.
‘Hij zal zich toch wel geërgerd hebben aan de protserige villa’s die hier op de hoogte zijn verschenen,’ antwoordt zij.
Op het kerkhof gaan we op zoek naar een teken van Comès. Een oude vrouw is bezig in een bloempot een plantje aan te aarden.
We vragen haar of ze de tekenaar Comès kent.
‘Oui, je l’ai connu,’ vertelt de vrouw. ‘Il habitait là haut. D’abord il était avec une femme. Après avec une autre.’
‘C’est la fille des voisins qui s’occupe de la maison maintenant.’
Comès blijkt hier een teruggetrokken bestaan te hebben geleid. Maar een keer per jaar kwam hij in het dorp. Op de eerste zondag van augustus. Voor het dorpsfeest.
Wat is kunst toch mooi. Over de vrijheid te beschikken om een eigen fantasiewereld te creëren. En die te kunnen delen met anderen.

Overwinteren in Spa

Blancs Moussis carnaval Stavelot (foto MDB)

Blancs Moussis

Hoe heerlijk valt de avond over de heuvel waar onze caravan staat. Het lijkt wel of de geur van het veen tot hier doordringt. Op de Fagne de la Poleûr liggen de laatste resten sneeuw. We deden nog eens de tocht die we voordien maakten met ski’s aangebonden. In de verte het  Signal de Botrange. De kleine beek langs de knuppelpaden stroomt dat het een lieve lust is. Nu het landschap niet meer bedekt is door sneeuw zijn veel meer details zichtbaar. Het primitieve bruggetje waar we over moeten om het Kreuz der Verlobten te bereiken.
Onze hond Luna is door het dolle heen van de geuren die haar tegemoet komen. Voor flora en fauna is het veen een zeer waardevol gebied. Het is de enige plaats in ons land waar de korhoen voorkomt. Vanaf einde maart ontmoeten de korhanen elkaar op welbepaalde plaatsen. Daar voeren ze schijngevechten uit om de hennen te imponeren. Vanaf nu zijn grote gebieden in het veen niet meer toegankelijk.
De lente heeft het weer van de winter gehaald. Anders dan in de film ‘La cinquième saison’. In een klein Ardens dorp wordt het ineens niet meer lente. De inwoners worden radeloos. En geven een caravanbewoner en zijn zoon met een handicap de schuld.
Wanneer je overwintert in de Ardennen voel je pas de impact van de seizoenen. Dan weet je hoezeer de mensen verlangen naar de warmte van de natuur.
Dat wordt ook in het carnaval uitgedrukt. Gisteren trokken we naar het carnaval in Stavelot. Het was een kleurrijk spektakel. Het meest indrukwekkend zijn de Blancs Moussis. Van klein naar groot is iedereen gekleed in een smetteloos gestreken wit laken. Voor het gezicht een wit masker met een rode opgerichte neus. Sommigen dragen net als in Malmédy een reusachtige bezem van brem. Daarmee wordt de winter definitief weggeveegd. Samen met de lange neuzen vormen zij ook het symbool van de vruchtbaarheid.
Het verhaal gaat dat de monniken van de abdij van Stavelot van hun abt geen toestemming kregen om deel te nemen aan het heidense carnaval. Zij vonden er dan niets beters op dan gehuld in lakens en met een masker op zich onder het volk te mengen.