 |
| Veenwandeling (foto MDB) |
Schrijven gebeurt in allerlei omstandigheden. De anglicaanse
dominee Laurence Sterne bijvoorbeeld schreef in de postkoets. Zijn ‘Sentimentele
reis door Frankrijk en Italië’ die hij begon in Calais heeft hij nooit kunnen
afmaken. Doordat hij tijdens zijn reis op het vasteland overleed.
Goethe dicteerde zijn teksten aan zijn secretaris. Die ze rechtstaande voor een pupiter neerpende.
Ikzelf word geteisterd door de avondzon die hard in mijn ogen schijnt waardoor ik zowel mijzelf als de vooruitschrijdende letters in mijn kleine computerscherm weerspiegeld zie.
Vandaag waren we op het Veen. Boven op een houten toren bewonderde ik de kleuren van het omringende landschap. In de verschillende tinten van groen en bruin kon je alle seizoenen ontwaren. Hoe vaak hebben wij dit veengebied niet doorkruist. In alle seizoenen en weersomstandigheden. Maar het veen is verraderlijk. ’s Winters kan plotseling opkomende mist je compleet laten verdwalen. Daarvan getuigen verschillende kruisen. Zoals het Kreuz der Verlobten. Kun je je een mooiere dood voorstellen dan te sterven in de armen van je geliefde?
Boven op de toren dacht ik aan het schilderij van Caspar David Friedrich. De wandelaar voorstellende die hoog in de bergen trots voor zich uitblikt. Onder hem de nevelen in het dal. Het werk staat symbool voor de dichters van de Sturm und Drang. Werther, de beroemdste romanfiguur van Goethe, die zijn tomeloze passie weerspiegeld ziet in zijn Ossian. Wat eigenlijk een literaire vervalsing was van de Schot Macpherson. Hij deed alsof hij oeroude Keltische gedichten van een blinde dichter Ossian had teruggevonden. Tot bleek dat hij ze zelf had geschreven. Ondertussen had Ossian zijn werk gedaan. En talloze jonge dichters beïnvloed in hun verlangen naar woeste hoogten compleet met dramatische onweders.
Morgen wordt hier een groots onweer verwacht. Ik hoop maar dat onze woonwagen niet van onze heuvel wegspoelt.
Goethe dicteerde zijn teksten aan zijn secretaris. Die ze rechtstaande voor een pupiter neerpende.
Ikzelf word geteisterd door de avondzon die hard in mijn ogen schijnt waardoor ik zowel mijzelf als de vooruitschrijdende letters in mijn kleine computerscherm weerspiegeld zie.
Vandaag waren we op het Veen. Boven op een houten toren bewonderde ik de kleuren van het omringende landschap. In de verschillende tinten van groen en bruin kon je alle seizoenen ontwaren. Hoe vaak hebben wij dit veengebied niet doorkruist. In alle seizoenen en weersomstandigheden. Maar het veen is verraderlijk. ’s Winters kan plotseling opkomende mist je compleet laten verdwalen. Daarvan getuigen verschillende kruisen. Zoals het Kreuz der Verlobten. Kun je je een mooiere dood voorstellen dan te sterven in de armen van je geliefde?
Boven op de toren dacht ik aan het schilderij van Caspar David Friedrich. De wandelaar voorstellende die hoog in de bergen trots voor zich uitblikt. Onder hem de nevelen in het dal. Het werk staat symbool voor de dichters van de Sturm und Drang. Werther, de beroemdste romanfiguur van Goethe, die zijn tomeloze passie weerspiegeld ziet in zijn Ossian. Wat eigenlijk een literaire vervalsing was van de Schot Macpherson. Hij deed alsof hij oeroude Keltische gedichten van een blinde dichter Ossian had teruggevonden. Tot bleek dat hij ze zelf had geschreven. Ondertussen had Ossian zijn werk gedaan. En talloze jonge dichters beïnvloed in hun verlangen naar woeste hoogten compleet met dramatische onweders.
Morgen wordt hier een groots onweer verwacht. Ik hoop maar dat onze woonwagen niet van onze heuvel wegspoelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten