Overwinteren in Spa

Gare de Spa-Géronstère (foto MDB)

Un soir, un train

Overdag schijnt de zon laag en fel. Maar wanneer het laatste licht achter de horizon is verdwenen, daalt de temperatuur snel. Net daarvoor krijg je het prachtige schouwspel van l’heure bleue. Alsof het licht een laatste inspanning doet om over de aarde te zegevieren, tovert het de horizon om in een wilde mengeling van kleuren. De naaldbossen zijn scherp tegen de lucht afgetekend en vertonen een blauwe schijn. Dan komt onherroepelijk de nacht. Met haar koude. En heldere sterren.
We wandelen door het veen. In de herfst toont het veengebied zich van zijn ruwste kant. Voor de sneeuw valt, tooien de veenpollen zich in ruige, rode herfstkleuren.
Ik denk aan de film ‘Belle’ van André Delvaux. Een gevierde dichter uit Spa ontmoet op het veen een mysterieuze vrouw, die hij Belle noemt. Hij kan immers met haar niet communiceren. Het komt steeds vaker tot geheime ontmoetingen tussen de dichter en Belle. Tot een andere man de idylle komt verstoren. De man wordt uit de weg geruimd. De dichter is door dit gebeuren echter zo in de war geraakt, dat hij eraan begint te twijfelen of de moord op de man niet tot het rijk der dromen behoorde. Tot zijn opluchting ontdekt hij in een veenpoel het naar boven drijvende lijk van de man. Belle, die het fatale schot loste, heeft dit dan toch voor hem gedaan.
De beelden van het veen en het kleine stadje Spa zijn magisch en bevreemdend. Zoals de schilderijen van Paul Delvaux.
’s Avonds breng ik onze vrienden naar het station. De trein staat vertrekkensklaar. Het perron is schaars verlicht. Het licht van de ramen steekt fel af tegen de duisternis. Als was het een schilderij van de Amerikaanse schilder Edward Hopper. Staande op het perron komt de titel van een andere film van André Delvaux in mij op. Un soir, un train.