 |
| Luna in de woonwagen (foto MDB) |
Koude
IJzig koud is het op de hoogvlakten in de
Ardennen. Lente. En het kwik meet nul graden. NUL GRADEN. Nomade lacht met mijn
kouwelijke ingesteldheid. ‘Wacht maar tot deze winter de sneeuw rond onze
woonwagen metershoog ligt,’ zegt zij. Om dit te illustreren duidt ze met haar
hand de hoogte aan waar de sneeuw zo ongeveer zal liggen.
‘We zullen rondom onze woonwagen met de schop
een weg moeten banen,’ bezweert zij.
Deze morgen werd ik om vijf uur wakker. Of het
van de koude was, weet ik niet. Wel weet ik dat ik bedacht dat wanneer je met
je oogleden knippert en je wimpers aanvoelen als blokjes ijs in een glas
martini, het wel heel erg koud moet zijn.
Ik keek naar buiten. De lucht kleurde
bleekroze. Het begin van de dag. Allerhande vogels begonnen als gek te
kwetteren. De natuur komt tot leven. Zo ook de mens toen hij nog leefde volgens
het ritme van de natuur. Op weg naar Ilmenau, de laatste reis die Goethe maakte,
nam de grote Duitse schrijver om vijf uur in de ochtend de postkoets. Ook
tijdens zijn reis naar Italië was het telkens vroeg opstaan.
De koude lijkt Nomade niet te deren. Vanmorgen
vertrok zij naar de markt. Beladen met allerhande streekproducten, paté, kaas
en confituur van Aubel, kwam zij terug. En met haar verhalen natuurlijk.
‘Ik heb verbroederd met een echte Bourgondiër,’
vertelt zij mij. ‘Ik ben al uitgenodigd op het grote feest van paasmaandag hier
in de buurt,’ voegt zij er nog aan toe.
Zij heeft ook brood mee uit Sankt-Vith. Het
brood met paté en de kaas uit de Hoge Venen smaken uitstekend. Daarbij een
biertje gebrouwen in de abdij van Orval.
‘Ik ga met Luna foto’s maken in het bos,’ zegt
Nomade, ‘ongelooflijk wat je daar allemaal aan bloemenpracht ziet: bosanemonen,
hyacinten enzovoort.’
Ik probeer het vuur in onze woonwagen aan de
praat te krijgen. Na enkele vergeefse pogingen lukt het mij uiteindelijk.
Waardoor mijn vingers niet meer verkleumd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten