Reis naar Italië

Kurhaus Merano (foto MDB)

Het land van beloften

A la bella Italia! De zon komt op boven Merano. Langzaam verdwijnen de schaduwvlekken in de bergen die de zuiders aandoende stad omringen. Het verkeer trekt zich op gang. In de verte hoor ik de roep van de koekoek.
Merano is een kuuroord. Hier trok Sissi, keizerin van het Habsburgse Rijk, zich ’s winters graag terug. Samen met een gevolg van wel 110 mensen! Tijdens de zomer kan het hier tot  veertig graden warm worden, zo vertelt ons een van de kampeerders die wij in het stadje ontmoeten. Merano zou de warmste plaats van Italië zijn. Nog warmer dan Sicilië, vraag ik mij af.
‘Es liegt eingekesselt,’ zo verklaart onze gesprekspartner zich nader. Merano ligt in een diep dal, helemaal omringd door de bergen, waarvan sommige besneeuwde toppen vertonen.
We wandelen langs de winterpromenade. Op de zitbanken zijn verzen geschreven in het Italiaans, het Duits en het Engels. Ik lees een vers van Ezra Pound. De Amerikaanse dichter verbleef van 1958 tot 1962 op de nabijgelegen Brunnenburg.
In Merano wordt nog hoofdzakelijk Duits gesproken. Het gebied werd immers na de Eerste Wereldoorlog als compensatie bij Italië gevoegd. Van de trotse dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, het grote Midden-Europese Rijk dat keizerin Sissi belichaamde, bleef toen enkel nog een schaduw over.
Vandaag is Meran of Merano een  deel van Italië. Hoewel mij het Italiëgevoel hier nog niet echt overvalt. Op zijn Italiëreis wil ook Goethe zo snel mogelijk  het gevoel van het zuiden bereiken. Al op de weg van Bozen of Bolzano naar Trente klinkt het zo: ‘Zou iemand die in het Zuiden leeft, uit het Zuiden afkomstig is, van mijn verrukking hierover horen, dan zou hij mij zeer kinderlijk vinden’.
Op weg naar hier reden we over de Vorarlpas. Het is de oude Keltische weg over de Alpen naar het zuiden. De weg die ook Goethe nam. De weg naar Italië. Het land van beloften.