Merguez

Scheldeloop (foto MDB)

Eindeloos kan ik turen naar het licht dat binnendringt door de kleine ruitvormige openingen in de witgekalkte koepel van het badhuis. Liggend op de grote steen in het midden. Of gehuld in een katoenen handdoek. Terwijl ik met een metalen vat telkens weer warm water over mijn hoofd en lichaam kieper.

Licht was overvloedig aanwezig in het kleine stadje aan de Somme. Het was immers zomer. En we lagen op het hete zand. De zandstrook was smal. Wat verder kwam je in het overstromingsgebied. De schorren. Waar de schapen weidden. En de reizigers kampeerden.
We stopten er met onze beige Ford Taunus. Zodat mijn moeder in het schorrengebied een bosje weerbarstige blauwe bloemen kon plukken. Die ze dan in een kleine vaas op de tafel zette van het witgekalkte huis van Amélie.

Op het kleine zandstrand stond een ruïne. Een overblijfsel uit de tijd van de Normandiërs. Grote ronde keien die samen een massieve toren vormden. Langs die toren daalden wij elke dag af. Beladen met tentzeil, strandballen en alles wat nodig was voor een lange dag op een smalle zandstrook. Ik las er in het werk van Marnix Gijsen.

Behalve als we volleybal speelden. Dan lagen de mooiste meisjes op hun buik met de benen wijd gespreid te kijken hoe wij uit het warme zand opveerden. Of wanneer de redders plots een enorm touw bovenhaalden en wij in twee groepen elkaar over een streep probeerden te trekken.

Wanneer de flot was gepasseerd zochten wij verkoeling in het water. Soms was het niet helemaal duidelijk of je nu in zee zwom of in het water van de Somme. Behalve die ene keer toen een dode hond met het water van de Somme mee de zee in dreef.

Achter het kleine huisje van de redders lag in de diepte een parkje. Op een avond werd er boven reusachtige open vuren merguez klaargemaakt. Het was er donker en geheimzinnig. Merguez. Het woord had een toverachtige klank.

Het licht van de zon zorgde ervoor dat mijn moeder gezeten op het warme zand op haar hoofd een grote strooien hoed zette. Mijn moeder droeg een oranje badpak. Helemaal anders dan de bikini’s van de Franse meisjes. De gele bikini van Nathalie bijvoorbeeld. Nathalie die ik op een avond terugzag. Breed glimlachend. En net als ik gezeten op een houten bankje. Vrolijk lachend en wachtend op een diavoorstelling.