MARIJN

scène 6

kerstavond, zeer koud, Marijn zit in de sofa, heeft dikke winterjas aan

op zijn knieën Scholmiester, ruimt sneeuw met een vuilnisblik

Marijn

maar laat dat toch zijn

om de liefde Gods

’t is vanzelf gekomen

’t zal wel vanzelf weggaan ook

‘k ben gevallen

met uw eten in mijn hand

’t is allemaal uit de pot gevallen

in de sneeuw

gans diene kalkoen die uw vrouw zo

schoon heeft klaargemaakt

maar ‘k heb hem opgeraapt

en weer in de pot gestoken

tesamen met de kroketten

mijn moeder maakte altijd kalkoen

gereed op kerstavond

dat is nu al de tiende keer dat ik op kerstavond

bij u kom

daarvoor bracht gij altijd het eten bij ons thuis

weet ge nog?

dan leefde Mariëtte nog

ze kon niet slikken

en daarom mixte uw vrouw dat allemaal

maar laat dat nu toch zijn, Scholmiester

’t is vanzelf gekomen

en ’t zal wel vanzelf weer weggaan!

Scholmiester

hoe meer dat ik schep

hoe meer dat er gelijk weer bijkomt

wat hebt gij daarmee uitgestoken

‘k zal ne keer voelen onder de drempel

Scholmiester voelt met zijn hand diep onder een denkbeeldige drempel

haalt een vod tevoorschijn

Ah, ’t is die vod die alles verstopt heeft

Nu begint de ellende pas goed

Marijn

oei oei, steekt zere die vodde weer

ik heb ze onder dienen drempel gestoken

tegen d’ overstromingen

laat het zijn

laat het toch zijn