 |
| Portret kerkhof Boden, Oostenrijk (foto MDB) |
Boden
Aankomst in Boden, das kleine Dorf für die grosse Erholung.
Sonnige Lage wordt er nog aan toegevoegd. Alhoewel het hier volgens Nomade meer
dan gewoon regent en het Lechtaler dorp dus helemaal geen sonnige Lage heeft,
zelfs aan de regenkant van de berg zou liggen.
Desondanks heeft hotel Bergheimat een klein openluchtzwembad
in een typische jaren zestig vorm. Alles in het hotel ademt die tijd. Een van
de obers vertelt hoe hij veertig jaar geleden uit Joegoslavië naar dit gebied is
gekomen. In de winter op zoek naar werk. Nu onderhoudt hij de twee kleine
zwembaden. Want naast het Freibad is er onder in het hotel ook een Hallenbad.
Omdat het zo klein is , werd tegen de betonnen wand een zeezicht geschilderd tussen
twee bergen. Om in het Freibad af te dalen kun je gebruik maken van twee
roodgeverfde ijzeren trapladdertjes.
Ach Boden, hoe vaak ben je niet in mijn dromen opgedoken sinds ik hier voor het eerst kwam in het jaar 1968 samen met een groep Kajotsters. Waarvan een meisje in bed onbedaarlijk huilde omdat ze meer dan duizend kilometer verwijderd was van haar geliefde.
Het kerkje waar mijn vader orgel speelde. Hiervoor waren twee volwassen mannen druk in de weer met touwen om een soort blaasbalg in werking te laten treden. Een activiteit die ze mogelijk als kind hadden beoefend.
’s Avonds worden op het kerkhof rond het kerkje kaarsjes aangestoken. Ik ontmoet Otto die hier zoveel jaren Gasthof Edelweiss uitbaatte. Hij is oud geworden maar straalt nog altijd dezelfde rust uit als toen. Ik vertel hem hoe ik mij herinner dat zijn vader altijd rondliep met een zwarte muts op. Alleen ’s zondags draaide hij de muts om en was ze rood. ‘Die Berge von unten, die Kirchen von aussen und die Kneipen von innen,’ was zijn motto.
‘Die Zeit vergeht,’ zegt iedereen hier wanneer ik een praatje sla.
Langzaam maar zeker valt de nacht over de bergen. Donkere wolken pakken zich rond de toppen samen. Straks is enkel nog het oorverdovende geraas van de bergbeek hoorbaar.
Ach Boden, hoe vaak ben je niet in mijn dromen opgedoken sinds ik hier voor het eerst kwam in het jaar 1968 samen met een groep Kajotsters. Waarvan een meisje in bed onbedaarlijk huilde omdat ze meer dan duizend kilometer verwijderd was van haar geliefde.
Het kerkje waar mijn vader orgel speelde. Hiervoor waren twee volwassen mannen druk in de weer met touwen om een soort blaasbalg in werking te laten treden. Een activiteit die ze mogelijk als kind hadden beoefend.
’s Avonds worden op het kerkhof rond het kerkje kaarsjes aangestoken. Ik ontmoet Otto die hier zoveel jaren Gasthof Edelweiss uitbaatte. Hij is oud geworden maar straalt nog altijd dezelfde rust uit als toen. Ik vertel hem hoe ik mij herinner dat zijn vader altijd rondliep met een zwarte muts op. Alleen ’s zondags draaide hij de muts om en was ze rood. ‘Die Berge von unten, die Kirchen von aussen und die Kneipen von innen,’ was zijn motto.
‘Die Zeit vergeht,’ zegt iedereen hier wanneer ik een praatje sla.
Langzaam maar zeker valt de nacht over de bergen. Donkere wolken pakken zich rond de toppen samen. Straks is enkel nog het oorverdovende geraas van de bergbeek hoorbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten