 |
| Ooievaar camping Turckheim (foto MDB) |
Alain Bashung
Een ware dodenrit bracht ons van het kleine stadje Spa naar het sprookjesachtige Turckheim. In de verte zagen we eerst de Vogezen liggen, daarna de ronde heuvels van de Elzas. Hier trok de Duitse dichter Jakob Michael Reinhold Lenz midden in de winter door de bergen.
Mens en dier lijden onder de extreme hitte. Voor mij ligt een met wijngaarden bedekte heuvel. De wijnstokken zijn zo aangeplant dat ze aan de heuvel een ritmisch lijnenspel verlenen.
In de auto luisteren we naar Alain Bashung. De Franse zanger is opgegroeid in de Elzas en brengt melancholische liederen die doen denken aan Leonard Cohen.
‘Comme un lego,’ zingt hij, over de mens als een klein element in een groot opgezet spel.
‘Quelq’un a inventé ce jeu/ Terrible, cruel, captivant.’
Of hij zingt over relaties in ‘Résidents de la république’.
‘Un jour je t’aimerai moins. Jusq’au jour où je ne t’aimerai plus.’
Net als Cohen draagt Bashung tijdens het zingen een hoedje.
Turckheim is een beetje als thuiskomen.
‘Kijk,’ zegt Nomade, ‘ze zijn nu al met z’n tweeën.’ Waarmee ze die ene ooievaar bedoelt die aan het begin van de zomer parmantig op de camping rondstapte en nu gezelschap heeft gekregen.
Toen was zijn ene poot nog ingepakt in plaaster.
De avond valt zacht over de wijnberg, die zich als een donkere lijn aftekent tegen de zilverblauwe lucht. De hitte van de dag maakt langzaam plaats voor een koele wind. Ik hoop maar dat het niet zoals de voorbije nacht hard zal beginnen te waaien. Want dan hoort onze hond net als ik alle geluiden van de nacht. Zoals het langgerekte ‘oehoe’ van een op jacht zijnde uil. Waardoor we allebei de slaap niet kunnen vatten.
Morgen is het immers vroeg dag. Dan vertrekken we met onze woonwagen naar het meer van Genève.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten