 |
| Pastoor van Latem (foto MDB) |
Eeuwige sneeuw
Wat is het hier heerlijk rustig op onze kampeerplaats in het kleine stadje Spa. De
toppen van de bomen boven op de heuvel staan scherp afgelijnd tegen de
bleekblauwe lucht. Aan de hemel is geen wolkje te bespeuren. Af en toe hoor ik
het getik van een badmintonpluimpje. Het lijkt wel een gedicht van een van de
nieuw realistische dichters uit de jaren zeventig.
Tijdens de heenweg ging het boekje van Werner Herzog ‘Over een voettocht door de kou’ niet uit mijn gedachten. Daarin beschrijft de cineast zijn tocht van München naar Parijs op het einde van de maand november in het jaar 1974. Nadat hij het nieuws vernam dat een vriendin van hem, een grand dame van de cinema, in Parijs op sterven ligt. Met zijn voettocht door sneeuw en ijs wil hij haar dood weren.
Zondag waren wij op het afscheidsfeest van de pastoor van Latem. Eerst was er een afscheidsmis met Gregoriaanse gezangen. Daarna een ontvangst in het gemeentehuis.
De volgende dag had ik met Nomade een discussie. Vanwaar die terugkeer naar de mis in het Latijn.
Maar de hele dag speelden de gezangen door mijn hoofd.
Kyrie Eleison. God heb erbarmen met ons. Zo mooi vertolkt door de protestantse musicus Johann Sebastian Bach in ‘Erbarme dich unser, mein Gott’.
‘God is liefde,’ zei ik tegen een vriendin die deze morgen bij ons aan de ontbijttafel zat. De vriendin zat er niet zomaar. We zochten troost bij elkaar. Nog voor ik een eerste hap naar binnen kreeg, bereikte mij het nieuws dat de pastoor van Latem de vorige avond tijdens een verkeersongeval om het leven was gekomen.
De pastoor van Latem was een jeugdvriend. Vriend van mijn ouders. We gingen samen naar Israël. Naar Boden in de Oostenrijkse bergen. Ik was dertien jaar oud toen ik samen met hem en mijn oudste zus over de bergkam trok van het kleine dorpje Boden naar Gramais. Een tocht die de dorpelingen met hun doden eeuwenlang moesten ondernemen. Zij konden immers enkel in Gramais begraven worden.
In zijn afscheidspreek haalde de pastoor het beeld aan van de eeuwige sneeuw. Die betekende voor hem evenveel als het zuivere geluk.
Ik denk terug aan de bergtochten die we samen maakten. En aan de voettocht van Werner Herzog die voor de cineaste zijn grootste kracht wilde opbrengen.
God is liefde. Verder niets.
Tijdens de heenweg ging het boekje van Werner Herzog ‘Over een voettocht door de kou’ niet uit mijn gedachten. Daarin beschrijft de cineast zijn tocht van München naar Parijs op het einde van de maand november in het jaar 1974. Nadat hij het nieuws vernam dat een vriendin van hem, een grand dame van de cinema, in Parijs op sterven ligt. Met zijn voettocht door sneeuw en ijs wil hij haar dood weren.
Zondag waren wij op het afscheidsfeest van de pastoor van Latem. Eerst was er een afscheidsmis met Gregoriaanse gezangen. Daarna een ontvangst in het gemeentehuis.
De volgende dag had ik met Nomade een discussie. Vanwaar die terugkeer naar de mis in het Latijn.
Maar de hele dag speelden de gezangen door mijn hoofd.
Kyrie Eleison. God heb erbarmen met ons. Zo mooi vertolkt door de protestantse musicus Johann Sebastian Bach in ‘Erbarme dich unser, mein Gott’.
‘God is liefde,’ zei ik tegen een vriendin die deze morgen bij ons aan de ontbijttafel zat. De vriendin zat er niet zomaar. We zochten troost bij elkaar. Nog voor ik een eerste hap naar binnen kreeg, bereikte mij het nieuws dat de pastoor van Latem de vorige avond tijdens een verkeersongeval om het leven was gekomen.
De pastoor van Latem was een jeugdvriend. Vriend van mijn ouders. We gingen samen naar Israël. Naar Boden in de Oostenrijkse bergen. Ik was dertien jaar oud toen ik samen met hem en mijn oudste zus over de bergkam trok van het kleine dorpje Boden naar Gramais. Een tocht die de dorpelingen met hun doden eeuwenlang moesten ondernemen. Zij konden immers enkel in Gramais begraven worden.
In zijn afscheidspreek haalde de pastoor het beeld aan van de eeuwige sneeuw. Die betekende voor hem evenveel als het zuivere geluk.
Ik denk terug aan de bergtochten die we samen maakten. En aan de voettocht van Werner Herzog die voor de cineaste zijn grootste kracht wilde opbrengen.
God is liefde. Verder niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten