We rijden door de Venen, een van de oudste berggebieden van Europa. In onze auto weerklinkt de stem van de beroemde Napolitaanse tenor Enrico Caruso (1849-1921). Wat een dramatiek verlenen de hoge en langgerekte tonen aan het landschap. Het donkergroen van het woud, de weg die slingert langs diepe kloven en valleien. De eindeloze vergezichten. Het kraken van de naald in de groeven van de plaat. Bella Figlia Dell'Amore en Miserere van Verdi. Donizetto en Puccini en O Paradiso van Meyerbeer.
Dezelfde dramatiek zien we in de film Fitzcarraldo van de Duitse cineast Werner Herzog. Staande op het dak van een gammele boot, gekleed in een wit pak laat Klaus Kinski tegen de dreigende achtergrond van het Amazonewoud en de muziek en zang van indianenstammen uit een hoorn de stem van Caruso weerklinken. Voor Caruso wil Fitzcarraldo in de Peruviaanse jungle een opera bouwen.
Dezelfde combinatie van opera en ondergangsstemming doet zich voor in de slotscène van The Godfather III. Tegen de achtergrond van de opera Cavalleria Rusticana in het Teatro Massimo in Palermo voltrekken zich de afrekeningen van de familie Corleone. Sleep. Sleep Godfather, zegt Connie terwijl ze met een toneelkijker toekijkt hoe Don Altobello gulzig eet van de doos vergiftigde cannoli, die ze hem heeft gegeven voor zijn tachtigste verjaardag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten