Wat een heerlijk beeld langs de weg in de vallei van de Rur in het Eifelgebergte. Een groep jonge kloosterlingen in grijs habijt. Op weg naar het Benediktijner klooster Reichenstein. De levensblije verbondenheid geïnspireerd door hun geloof. De eenvoud van het habijt, de ongedwongen manier waarop ze zich voortbewogen deden mij denken aan de beelden uit Francesco, Giullare di Dio van Roberto Rosselini (1950).
De zwart-wit film ken ik uit Il Mio Viaggio in Italia van Martin Scorsese (1999). In goed gekozen fragmenten en met een sobere invoelende commentaar schetst Scorsese een overzicht van de belangrijkste Italiaanse films. De film toont negen scènes uit het leven van de Heilige Franciscus en zijn volgelingen. Waarbij in de neorealistische traditie de rollen van de monniken worden vertolkt door leden van de Franciscaner orde.
Het dorp Ondenval. Aan de ingang van de kerk staat tegen de muur een beeld van de H. Donatus. Een Romeinse soldaat die met zijn legioen in de woestijn dreigde om te komen van de dorst. Donatus bidt om regen. Waarop een hevig onweer losbreekt en de legioensoldaten door de regen worden gered. Het kamp van hun vijanden wordt door de bliksem in brand gezet. Tegen de kerkmuur wordt de Heilige Donatus afgebeeld als een Romeins soldaat met zwaard en palmtak. In de andere hand de bliksem. Hij geldt als de beschermheilige tegen blikseminslag, hagel en brand. In de Romeinse mythologie is Jupiter de god van de hemel en het onweer.
Het dorp Ovifat. Hier aan de rand van het Veen bevindt zich onze woonwagen. Niet ver van ons vandaan staat aan de rand van een weide een eenzame eik. De boom is dood, getroffen door een blikseminslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten