Cuccurucucu

Onvergetelijk is de scène ‘Cardinal Mario Assente dance’ uit de televisieserie The New Pope’. Het is avond. De kardinaal met rode muts staat op een van de vele balkons van het Vaticaan wanneer l’Orchestrina weerklinkt van Paolo Conte:

Ride la stella Aldebaran 

Ride e fa ‘to be, to be, to be or not to be’

De heldere ster lacht met de ijdelheid van de mens. De machinaties in het Vaticaan. De kardinaal danst op muziek en tekst. Zijn gezicht vertrekt. Hij gaat er helemaal in op. Tot hij opeens twee ernstig kijkende geestelijken ontwaart even verder op het  balkon. Een van hen draagt een bril met een zware montuur. De kardinaal trekt zijn rok recht en zijn gezicht krijgt weer de ernstige plooi. 

Wat is de Italiaanse cinema groots! Niemand die dit beter aantoont dan Martin Scorsese in My voyage to Italy. Daarin vergelijkt hij de Italiaanse en de Amerikaanse film. Overal waar je komt in Italië zijn de cultuur en de geschiedenis aanwezig. Daarom is de Italiaanse film zo rijk.

Nu we op zoek gaan naar Italië in de Eifel en de Ardennen laten we tijdens het rijden in onze auto Italiaanse muziek weerklinken. Wat houd ik van Franco Battiato! Samen met Pino Daniele en Lucio Battisti behoort hij tot onze favoriete Italiaanse zangers. Wat koesteren wij de cassettes die we van deze zangers bezitten. Vooral het lied Cuccurucucu kan ons bekoren.  We zingen het luidkeels mee: 

‘il mondo è grigio il mondo è blu’

‘Cuccurucucu Paloma… 

Lady madonna

I can try

with a little help from my friends’

Zoals je schreef, Nomade, op de achterkant van de ansichtkaart:

‘e camminando e camminando

stanno cantando, stanno cantando

(Angelo Branduardi)

We zijn voortdurend onderweg. 

Al zingend en dansend.