De kersenboom

Kersenboom Vaison-la-Romaine

De eindeloze vlakte van de Camargue. Wilde paarden. Een kudde zwarte stieren. Ze liggen vredig in het gras. Je ziet alleen hun gekromde horens.
We rijden opnieuw naar het gebergte. De Provence.
‘In de beschutting van de heuvels voel ik mij thuis,’ zeg je Nomade.
In de verte ligt de Mont Ventoux. Wat een indrukwekkende berg. Vanaf de top stroomt het water in de vlakte. In 1992 trad de Ouvèze uit haar oevers. De Pont Romain in Vaison-la-Romaine was ondergestroomd.
Onze woonwagen staat onder een kersenboom. Le temps des cerises. Het is het lied van de Commune van Parijs. En het lijflied van de overleden schilder Wilchar. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stichtte hij brand in een gemeentehuis. Als daad van verzet. Op die manier wilde hij de naziebezetter de toegang beletten tot de gegevens van de burgerlijke stand. Het leverde Wilchar een verblijf op in het kamp van Breendonk. Daar maakte hij een aangrijpende reeks tekeningen.
Je bent een kind van de natuur, Nomade.
Bij aankomst klimt zij in de kersenboom. Ik denk aan Tsjechov.
‘Wanneer rijpen bij ons de kersen?’ vraag ik.
‘Later,’ antwoord je, ‘veel later.’