De ziel van de reiziger

Beeld van de heilige Sara Saintes-Maries-de-la-Mer

Saintes-Maries-de-la Mer.
‘Het stadje draagt de naam van twee heilige Maria’s,’ leer je mij Nomade.
We komen er net op tijd aan voor de processie van de heilige Sara die de twee Maria’s afkomstig uit Palestina naar hier vergezelde.
Het beeld van de zwarte madonna wordt op de schouders door de straten van het stadje gedragen. Zelf gemaakte vaandels. Groepen donker gekleurde reizigers. De stoet wordt voorafgegaan door gardians. Zij zitten hoog op de witte paarden uit de Camargue. En dragen een lange stok met daaraan een  smeedijzeren driepuntige piek.
Drommen mensen in veelkleurige gewaden. Roma uit de hele wereld komen naar dit religieuze festival afgezakt. Wachtende toeschouwers drinken champagne. Voor hen is dit het hoogtepunt van het jaar. Zij beginnen gitaar te spelen. Flamenco. De vrouwen zitten aan de andere kant van de lange tafel. De zanger nodigt een van de vrouwen uit om te dansen.
Ik waan mij in de film Vengo. Of “Ik kom”. De film gaat over een man die elke avond treurt aan het graf van zijn gestorven dochter. Hij is de leider van een clan die in bloedvete leeft met een andere familie. De wraak is aangekondigd. En wordt begeleid door de tragische flamenco. Los niños de Jerez.
Na de religieuze plechtigheden stroomt het kleine stadje vol. Overal hoor je muziek. Een Balkanfanfare.
‘Zij fleuren op wanneer ze in hun repertoire hun eigen muziek inlassen,’ zeg je Nomade.
‘Nomade en jij zijn eindelijk aangekomen,’ bericht mijn vriend, de heer B.
Het is waar. Tussen deze vrolijk gestemde zuiderse figuren in hun kleurrijke gewaden voelen wij ons thuis.
Ah, Nomade, de ziel van de reiziger. Het rusteloze op zoek gaan. Steeds verder trekken. Gedreven door een nooit aflatende nieuwsgierigheid naar de natuur en de mensenwereld.