 |
| Bospad (foto MDB) |
Erwtensoep
Hermann Hesse schreef drie van zijn belangrijkste werken in
een enkel decennium. In 1922 verschijnt Siddhartha met als ondertitel Eine indische
Dichtung. In 1927 De steppewolf en in 1930 ten slotte Narziss en Goldmund.
In Siddhartha onderzoekt de schrijver het goede in de mens. Terwijl De steppewolf de donkere kant van het mens-zijn belicht. In Narziss en Goldmund krijgt Goldmund de raad om zijn eigen weg te gaan. In die zin is het laatste werk een synthese van de beide voorgaande. De donkere kant in jezelf erkennen en een plaats geven.
Het regent onophoudelijk. De kleine beek achter onze camping is opnieuw een woeste bergrivier geworden. Het water afkomstig van de venen heeft een donkere kleur. Komt het door de veenbodem? Zonet maakte ik een avondwandeling met onze hond Luna. Ook zij wilde maar een ding. Weer zo vlug mogelijk te belanden in de warmte van onze woonwagen.
Hevige rugpijnen zijn mijn deel. Komt het door het telkens opnieuw aan- en afkoppelen van onze caravan? Deze morgen stonden we voor niets in onze kleine garage.
‘Lorsqu’il y a un problème avec les freins, il faut laisser votre caravane.’
‘Oui, mais la caravane est notre maison. Je ne peux pas la laisser comme ça.’
Morgen om tien uur zal de werkbrug ontruimd zijn. Dan hebben we naar ik hoop meer geluk. Wanneer de regen enkele minuten vermindert, beginnen de vogels onmiddellijk te fluiten. Ook zij hopen op beter weer.
Deze middag maakte Nomade erwtensoep met spek klaar. Hetzelfde gerecht dat we deze winter na het langlaufen verorberden boven op de Hoge Venen. Misschien at ook Goethe zo een Eintopf boven op de Brocken? Lang geleden was ik in de winter in Weimar. Het sneeuwde en het was bitter koud. Op de Frauenplan stond een oude veldkeuken uit de DDR-tijd. Met een aluminium pollepel diende de kok ons een kom dampende erwtensoep met spek op.
In Siddhartha onderzoekt de schrijver het goede in de mens. Terwijl De steppewolf de donkere kant van het mens-zijn belicht. In Narziss en Goldmund krijgt Goldmund de raad om zijn eigen weg te gaan. In die zin is het laatste werk een synthese van de beide voorgaande. De donkere kant in jezelf erkennen en een plaats geven.
Het regent onophoudelijk. De kleine beek achter onze camping is opnieuw een woeste bergrivier geworden. Het water afkomstig van de venen heeft een donkere kleur. Komt het door de veenbodem? Zonet maakte ik een avondwandeling met onze hond Luna. Ook zij wilde maar een ding. Weer zo vlug mogelijk te belanden in de warmte van onze woonwagen.
Hevige rugpijnen zijn mijn deel. Komt het door het telkens opnieuw aan- en afkoppelen van onze caravan? Deze morgen stonden we voor niets in onze kleine garage.
‘Lorsqu’il y a un problème avec les freins, il faut laisser votre caravane.’
‘Oui, mais la caravane est notre maison. Je ne peux pas la laisser comme ça.’
Morgen om tien uur zal de werkbrug ontruimd zijn. Dan hebben we naar ik hoop meer geluk. Wanneer de regen enkele minuten vermindert, beginnen de vogels onmiddellijk te fluiten. Ook zij hopen op beter weer.
Deze middag maakte Nomade erwtensoep met spek klaar. Hetzelfde gerecht dat we deze winter na het langlaufen verorberden boven op de Hoge Venen. Misschien at ook Goethe zo een Eintopf boven op de Brocken? Lang geleden was ik in de winter in Weimar. Het sneeuwde en het was bitter koud. Op de Frauenplan stond een oude veldkeuken uit de DDR-tijd. Met een aluminium pollepel diende de kok ons een kom dampende erwtensoep met spek op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten