Italiaans dagboek

Pino Daniele, Vai mo' (foto MDB)

Pino Daniele

Vorige week overleed de Italiaanse zanger Pino Daniele. Hij was pas 59 jaar. Daar schrok ik van. Pino Daniele is namelijk een van de zangers waarvan wij sinds het begin van de jaren tachtig een cassette hebben bewaard.

‘Waarom roept deze muziek zulke melancholische gevoelens op?’ vraagt Nomade.

Zonet stak ik in onze draagbare cassetterecorder in de keuken een bandje van Franco Battiato.

‘Dat is een van de cassettes die wij indertijd grijs draaiden,’ merkt zij op.

Het begin van de jaren tachtig. In het huis waar wij toen woonden, doken de meest wonderlijke figuren op. Er was Marco die later ging werken op de Italiaanse ambassade in Moskou. En Alessandra. Zij studeerde kunst in Rome en was buitensporig verwonderd over alles wat zij tegenkwam en voor haar nieuw was. Alessandra logeerde een tijd helemaal boven in ons huis. Op de zolderverdieping. Waarvoor je een luik moest omhoog tillen.

‘Ah Mieke, che bello!’ was een van haar favoriete uitroepen.

‘Hoe zou het nog zijn met de Italianen van toen?’ vraagt Nomade.

Dat weet ik niet. Maar het is wel heerlijk om nog eens de cassettes uit die tijd op te diepen. Claudio Lolli of Lucio Battisti. Van de teksten begrepen we niet veel. Maar de liederen riepen een warme melancholische sfeer op.

‘Ancora tu’ bijvoorbeeld van Lucio Battisti. Of ‘Cuccurucucù’ van Franco Battiato. Op de cassette ‘La voce del padrone’ staat hij afgebeeld met donkere zonnebril en een korte staart in de haren.

Vaak verweven de zangers Engels in hun teksten. Zodat we tenminste de context van hun liederen begrepen. Aspettando Godot of Wachten op Godot van Claudio Lolli was een van onze favorieten.

Maar vorige week is dus een van hen overleden. Pino Daniele. De meest jazzy zanger van de ons bekende Italianen. Zijn muziek doet denken aan Philippe Catherine.

Van Franco Battiato dachten we dat hij zichzelf van het leven had beroofd. Misschien kwam het door de ondergangstemming die je terugvindt in ‘Summer on a solitary beach’.

Achteraf bekeken beschrijft hij in het lied een wonderlijke zomer. Zoals onze jeugd, die even wonderlijk was.

‘A wonderful summer
on a solitary beach
against the sea
"le grand hotel Sea-Gull Magique"
mentre lontano un minatore bruno
tornava.’

(Franco Battiato, La voce del padrone)