 |
| Voetsporen in de sneeuw (foto MDB) |
Winterreise
Het begint langzaam te dooien. Na dagen grijze luchten is nu
voor het eerst een blauw schijnsel zichtbaar. Het doet mij denken aan de
zomerse avonden. Waarop ik buiten de caravan kijkend naar de ondergaande zon de
gebeurtenissen van de dag mocht overlopen.
Van buiten te zitten kan nu geen sprake zijn. Samen met Nomade en onze hond Luna zit ik diep weggedoken onder de dekens op het grote bed.
De hele namiddag heb ik geprobeerd om het gasvuurtje in onze caravan aan de praat te krijgen. Ligt het aan de gastoevoer of aan de ontsteking? Wat ik ook probeerde niets hielp. Op de duur overviel mij de wanhoop die over de film Rosetta van de gebroeders Dardenne hangt. De film gaat over een jong meisje dat samen met haar moeder in een caravan leeft. Ik herinner mij vooral hoe zij gejaagd en met veel te grote rubberen laarzen aan door de modder heen en weer rent.
Dan is ‘Die Winterreise’ van de Duitse schrijver Wilhelm Müller heel wat romantischer. De dichter bespeelt het thema van de gebroken liefde. Heerlijk troostend is het gedicht ‘Gute Nacht’. De weg is gehuld in sneeuw. Maneschijn is zijn gezel. Op het witte tapijt volgt hij de tred van het wild. Maar vooraleer de jongeman zijn weg vervolgt, schrijft hij nog een boodschap in de sneeuw voor zijn geliefde: goede nacht. De gedichten van Wilhelm Müller zijn op muziek gezet door Franz Schubert. De grote dichter Heinrich Heine noemde zijn liedgedichten de mooiste die hij ooit gelezen heeft. Buiten die van Goethe natuurlijk.
Terwijl de sneeuw aan het smelten is worden de eerste tekenen van de lente zichtbaar. Tegen een boomstronk ontdekt Nomade een hele reeks elfenbankjes.
Nu ons gasvuur het heeft begeven is de natuur en de langzame terugkeer van de lente onze grootste bondgenoot. Hoe heerlijk de sneeuwtapijten ook mogen zijn, de beginnende opwarming voelt aan als een bevrijding.
Van buiten te zitten kan nu geen sprake zijn. Samen met Nomade en onze hond Luna zit ik diep weggedoken onder de dekens op het grote bed.
De hele namiddag heb ik geprobeerd om het gasvuurtje in onze caravan aan de praat te krijgen. Ligt het aan de gastoevoer of aan de ontsteking? Wat ik ook probeerde niets hielp. Op de duur overviel mij de wanhoop die over de film Rosetta van de gebroeders Dardenne hangt. De film gaat over een jong meisje dat samen met haar moeder in een caravan leeft. Ik herinner mij vooral hoe zij gejaagd en met veel te grote rubberen laarzen aan door de modder heen en weer rent.
Dan is ‘Die Winterreise’ van de Duitse schrijver Wilhelm Müller heel wat romantischer. De dichter bespeelt het thema van de gebroken liefde. Heerlijk troostend is het gedicht ‘Gute Nacht’. De weg is gehuld in sneeuw. Maneschijn is zijn gezel. Op het witte tapijt volgt hij de tred van het wild. Maar vooraleer de jongeman zijn weg vervolgt, schrijft hij nog een boodschap in de sneeuw voor zijn geliefde: goede nacht. De gedichten van Wilhelm Müller zijn op muziek gezet door Franz Schubert. De grote dichter Heinrich Heine noemde zijn liedgedichten de mooiste die hij ooit gelezen heeft. Buiten die van Goethe natuurlijk.
Terwijl de sneeuw aan het smelten is worden de eerste tekenen van de lente zichtbaar. Tegen een boomstronk ontdekt Nomade een hele reeks elfenbankjes.
Nu ons gasvuur het heeft begeven is de natuur en de langzame terugkeer van de lente onze grootste bondgenoot. Hoe heerlijk de sneeuwtapijten ook mogen zijn, de beginnende opwarming voelt aan als een bevrijding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten