Onderweg naar Ticino

Casa Camuzzi, Montagnola (foto MDB)

Montagnola

De eerste herfstregens. We schuilen in onze woonwagen. Gisterenavond was er in het naburige bergdorp Bene Lario een mercato viandante. We bevinden ons in de bergen tussen twee meren: de Lago di Lugano en de Lago di Como. In Bene Lario aten we samen met de dorpsbewoners pollenta. Een dikke brij gemaakt van gesmolten kaas en boter. We dronken vino rosso in plastic bekertjes. De avond daalde over de omliggende bergen.
‘La meglio hora,’ zegt de vrouw naast mij aan een van de lange tafels.
Het beste uur om foto’s te nemen.
Gisteren bezochten we Montagnola in het Zwitserse Ticino. Hermann Hesse leefde er van 1919 tot 1931 in de Casa Camuzzi. Daarna tot aan zijn dood in 1962 in de Casa Rossa.
De Casa Camuzzi is een paleisachtige woning uit het midden van de negentiende eeuw. De woning is geïnspireerd op barokarchitectuur uit Sint-Petersburg en ziet eruit als een vrolijke Italiaanse roze en groene suikertaart.
We bezoeken het kleine museum dat is gewijd aan de schrijver. Hier in Montagnola vatte Hesse het licht en de kleuren van de omliggende dorpen, de meren en het landschap in vele aquarellen. Met eenvoudige, felle kleurvlakken. We kijken over het meer van Lugano. Zien het spel van de daken dat Hesse zo vaak in zijn schilderwerkjes weergaf.
Het nabij gelegen Carona. We ontdekken het huis met het geschilderde balkon en de papegaai uit Klingsor’s laatste zomer. Het is de meest humoristische gevel die ik hier zag. Overal in Ticino en in het aangrenzende deel van Italië zie je beschilderde gevels. Omwille van de harmonie worden ramen op de gevel nagebootst. Er zijn compleet geschilderde baksteengevels.
Maar dit slaat alles. Tegen de gevel zit een blauwrode papegaai boven op een geschilderd balkon. Geschilderde rode gordijnen. In deze woning situeert Hesse de vrouw die Klingsor betovert. Die hij niet wil liefhebben maar die hij wil schilderen. En die hij de koningin der bergen noemt naar een figuur uit een van de boeken uit zijn kindertijd.
Maar Montagnola is niet meer wat het vroeger is geweest. De bergen in het aangrenzende deel van Italië weerspiegelen veeleer de sfeer van de natuur, de dorpen en de grotti of herbergen in het groen uit Hesses tijd.
Het blijft maar regenen. Uit de verte komt ons klokkengelui tegemoet. Boven de Lago di Piano hangen dichte nevels. De bergen zijn uit het gezicht verdwenen. Dit is het einde van het toeristische seizoen. De meeste reizigers keren nu terug naar huis. Maar ik heb mijn hart aan dit deel van Italië verloren.
‘Laten we hier blijven in de Italiaanse bergen,’ zeg ik tegen Nomade, ‘tot de eerste sneeuw valt.’