Tocht aan het einde van de zomer

Glasraam Hospice Grand-Saint-Bernard (foto MDB)

Fellini

Hoe zacht schijnt het avondlicht over de berghelling boven het kleine dorpje Etroubles. Wat een contrast met de grootsheid van de gletsjer waar we ons deze morgen nog bevonden. Aan de andere kant van de Grand-Saint-Bernard is het landschap veel zachter. Het lijkt wel alsof de berghelling het Italiaanse dorpje in zijn bescherming neemt.
Vanuit onze kampeerplaats hebben wij een prachtig uitzicht op het dorp. Het kleine barokkerkje met het roze timpaan als was het een suikertaart. Daarboven de massieve, vierkante burcht. Ik denk aan het dorp Montaillou in de Pyreneën waarover Emmanuel Le Roy Ladurie het boek schreef ‘Montaillou. Een ketters dorp in de Pyreneën 1298-1324’. En hoe Béatrice de Planisolles, de burchtvrouwe, een relatie heeft met de pastoor van het dorp. Als enige geletterden vonden zij elkaar in het godvergeten dorp bevolkt door aanhangers van het katharisme.
Wat verschilt de Italiaanse kant van de col du Grand-Saint-Bernard van de Zwitserse. Ineens lijkt alles en iedereen vriendelijker. Chaotischer ook. Boven onze woonwagen loopt een elektriciteitsleiding. De plaatsen voor caravans zijn ultra klein. Eerder berekend op een kleine Fiat met tentje.
Vlakbij de camping is een bakkerij. Brood en pizza zijn er uitgestald in houten vitrines. Het is even wachten tot iemand in de winkel verschijnt. Plots komt een donkere Italiaanse vrouw ons glimlachend bestellen. Onmiddellijk voel ik mij opgenomen in  een film van Fellini.
‘Crostata,’ zegt de bakkerin, terwijl  ze ons het deeg toont van een heerlijk uitziend appeltaartje.
De Italiaanse film. Een keer in Italië zie je dat de filmmakers maar heel weinig aan de werkelijkheid dienden toe te voegen om het groteske, humoristische effect te bereiken.